2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη ΣΥΡΙΖΑ

Πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία η 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ στις 10, 11 και 12 Απριλίου, στις εγκαταστάσεις Ταεκβοντό του Φαλήρου – αποδεικνύοντας ότι το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, το ταξίδι του ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζεται μέσα σε δύσκολα νερά, νέα τοπία και μεγάλες προκλήσεις. Στις σελίδες που ακολουθούν προσπαθούμε να δώσουμε μια εικόνα και εκτίμηση για την 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, ώστε ο αναγνώστης να έχει μια πιο σαφή πληροφόρηση και αξιολόγηση.

Στο πρώτο κείμενο, ο Ρούντι Ρινάλντι επιχειρεί μια πιο συνολική εκτίμηση-αποτίμηση της Συνδιάσκεψης.

Η ομιλία της Νάντιας Βαλαβάνη συγκρίνει το κλίμα ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη Συνδιάσκεψη, και δίνει έμφαση στο αν έχει κλείσει ή όχι η “δεύτερη ευκαιρία” για την οποία είχε κάνει λόγο πέρυσι.

Οι καταλήξεις της 2ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης δίνονται μέσα από την ομιλία-κλείσιμο του νέου συντονιστή της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, Γιάννη Θεωνά.

Τέλος, υπάρχουν αποσπάσματα από παρεμβάσεις, μικρές εικόνες και πληροφορίες για τη Συνδιάσκεψη, και ένα σχόλιο για το πώς την αντιμετώπισε ο “Ριζοσπάστης”.

Πλήρη κείμενα, ομιλίες, εισηγήσεις, παρεμβάσεις κ.λπ. μπορεί να βρει ο αναγνώστης στην ιστοσελίδα του ΣΥΡΙΖΑ: www.syriza.gr

Ρεπορτάζ: Οι εργασίες της Συνδιάσκεψης

Ορισμένα στοιχεία

Στην 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη πήραν μέρος 2.000 άτομα. Έγιναν 107 ομιλίες – πέρα από τις εισηγήσεις των Ρινάλντι, Τσακνιά, Παρασκευόπουλου, τις παρεμβάσεις των Τσίπρα, Αλαβάνου, Χουντή, Σωτηρίου και Παπαδημούλη και το κλείσιμο των εργασιών από τον Γ. Θεωνά. Από τους ομιλητές 77 ήταν άνδρες και 30 γυναίκες, οι 74 από την Αθήνα και οι 32 από την επαρχία. Όπως δήλωσαν οι ίδιοι οι ομιλητές στο προεδρείο, 35 ανήκαν στον ΣΥΝ, 20 ήταν ανένταχτοι, 10 της ΑΚΟΑ, 7 της ΔΕΑ, από 5 της ΚΟΕ, του Ξεκινήματος και του Κόκκινου, από 4 της ΚΕΔΑ και Ρόζας, 2 του ΔΗΚΚΙ και 1 από τους Οικοσοσιαλιστές.

Στιγμιότυπα

Πολλές μικρές αίθουσες ήταν κατειλημμένες και τις τρεις μέρες των διαδικασιών από τις διάφορες θεματικές επιτροπές που συνεδρίαζαν. Συνέχεια έβλεπες κόσμο που ψάχνει να βρει που συνεδριάζει η θεματική που τον ενδιαφέρει. Για παράδειγμα η Γραμματεία, που συνεδρίαζε σε μια από αυτές τις αίθουσες, διέκοψε πολλές φορές τις διαδικασίες της για να απαντήσει στην ερώτηση: “Πού συνεδριάζει η θεματική γονέων και κηδεμόνων;”, μια επιτροπή που φτιάχτηκε μέσα στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη με πρωτοβουλία ορισμένων μελών και βρήκε σημαντική ανταπόκριση.
Πιο πέρα, στο κυλικείο, σε διάφορα τραπέζια συνεχιζόταν η συζήτηση ή γίνονταν διάφορες ενημερώσεις – δεδομένου ότι οι πανελλαδικές συνδιασκέψεις είναι τόποι συνάντησης (και γνωριμίας) συντρόφων που δίνουν μια κοινή μάχη σε ολόκληρη τη χώρα. Δεν έλειπαν βέβαια τα πειράγματα και τα αστεία, αλλά και η ευχαρίστηση της γνωριμίας με συντρόφους που μπορεί πολλές φορές να τους ήξερες μόνο από το τηλέφωνο.
Στη 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη λειτουργούσε όλη την ημέρα και παιδότοπος για τους μικρούς φίλους του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν μια σημαντική κίνηση από τις συντρόφισσες που πήραν την πρωτοβουλία για να ελαφρυνθούν οι γονείς, αλλά και να μπορέσουν οι γυναίκες που είναι μητέρες να παρακολουθήσουν από κοντά τις εργασίες. Ήταν ένα πολύ μικρό αλλά καλό πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση.
Στη γραμματεία της Συνδιάσκεψης υπήρχαν δύο κουτιά οικονομικής ενίσχυσης. Ένα για τα έξοδα της Συνδιάσκεψης, και ένα για τον αγωνιστή Στέφανο Κόλλια, μέλος της “Κίνησης για τη Σωτηρία της Γκιώνας”, που μπράβοι έχουν κάψει δύο φορές το σπίτι του προσπαθώντας (μάταια!) να τον τρομοκρατήσουν. Οι πληροφορίες μας λένε ότι μαζεύτηκε ένα σημαντικό ποσό ενίσχυσης, αφού ήταν πολύς ο κόσμος που πρόσφερε χρήματα.
Δεκάδες ήταν τα τραπεζάκια που είχαν στηθεί στα φουαγιέ του χώρου της 2ης Συνδιάσκεψης. Όχι μόνο των συνιστωσών, όπως την προηγούμενη φορά στην 1η Συνδιάσκεψη. Τώρα έβλεπε κανείς και τραπεζάκια των θεματικών επιτροπών, των δικτύων και άλλων πρωτοβουλιών, όλα με πολλούς επισκέπτες.

Παρασκευή 10/4

Οι ετοιμασίες της 2ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης ξεκίνησαν από το πρωί. Πρώτα φορτώθηκαν τα υλικά και κατόπιν σύντροφοι και συντρόφισσες φρόντισαν να φτιαχτούν οι φάκελοι που θα έπαιρνε όποιος θα συμμετείχε στη συνδιάσκεψη. Μετά ξεκίνησε η “διακόσμηση” του χώρου με υλικά και αφίσες του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ παράλληλα κάθε συνιστώσα φρόντιζε την προβολή της. Βέβαια το βαρύ στήσιμο (καρέκλες, ηχεία κ.λπ.) είχε αρχίσει από την προηγούμενη μέρα και είχε ήδη ολοκληρωθεί. Κατά τις 5 το απόγευμα όλα ήταν έτοιμα για να ξεκινήσουν οι εργασίες. Στο χώρο λειτουργούσε καφετέρια με καφέ και φαγητό, γραφείο Τύπου και υπήρχαν, εκτός από την κεντρική αίθουσα, 3 ακόμα αίθουσες συσκέψεων. Στα φουαγιέ υπήρχαν τραπεζάκια όλων των συνιστωσών, των θεματικών του ΣΥΡΙΖΑ και των δικτύων του. Μετά τις 5:30 αρχίζει να έρχεται μαζικά κόσμος. Σε περίπου 1 ώρα γίνεται πλέον το αδιαχώρητο! Όλοι οι χώροι, περιλαμβανομένης της κεντρικής αίθουσας, είναι γεμάτοι κόσμο. Όλοι ρωτάνε τι ώρα θα αρχίσουμε και σε όλους μπορεί κάποιος να διακρίνει την ανυπομονησία για να ξεκινήσουν οι διαδικασίες. Κατά τις 7 και κάτι αρχίζουν οι πρώτες ανακοινώσεις από το προεδρείο για το πώς θα κυλήσουν οι διαδικασίες του τριημέρου και για τη μεθοδολογία της συζήτησης. Κατόπιν ξεκινάει η πρώτη εισήγηση από τον Ρούντι Ρινάλντι, απερχόμενο συντονιστή της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ. Στην ομιλία του αναφέρεται όχι μόνο στα θετικά αλλά και στα προβλήματα που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, και μιλά για την ανάγκη που υπάρχει να αλλάξουν πολλά πράγματα. Η βάση του ΣΥΡΙΖΑ υποδέχεται την εισήγησή του με εμφανή ενθουσιασμό, και γίνεται σαφές ότι το κλίμα της “εσωστρέφειας” δεν αντιστοιχεί στις διαθέσεις του κόσμου. Στη συνέχεια το λόγο παίρνει ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλέξης Τσίπρας. Βασικό στοιχεία της ομιλίας του είναι η σωστή στάση που κράτησε ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλους τους αγώνες του τελευταίου χρόνου, η στάση που πρέπει να κρατήσει απέναντι στην επέλαση των συνεπειών της κρίσης, αλλά και η αποφασιστική μάχη που πρέπει να δώσει στις ευρωεκλογές. Έπειτα μίλησε ο Δήμος Τσακνιάς, που εκ μέρους της Γραμματείας παρουσίασε το πρόγραμμα, και ο Θοδωρής Παρασκευόπουλος που παρουσίασε το πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ για τις Ευρωεκλογές. Μετά από αυτές τις ομιλίες έληξαν οι διαδικασίες της πρώτης μέρας. Στα πρόσωπα του κόσμου που έφευγε καθρεφτιζόταν η ικανοποίηση για τη συμμετοχή του, μετά από καιρό, σε μια τέτοια μαζική διαδικασία του ΣΥΡΙΖΑ.

Σάββατο 11/4

Οι διαδικασίες της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης συνεχίστηκαν το πρωί του Σαββάτου με τις τοποθετήσεις όλων όσοι είχαν ζητήσει το λόγο. Ενδιαφέρουσα συζήτηση, με πολλές εικόνες από όλες τις πόλεις της Ελλάδας αλλά και τις γειτονιές της Αθήνας. Με στοιχεία κριτικής, αυτοκριτικής, προοπτικής, και πάνω από όλα με αγωνία για το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Η συντριπτική πλειοψηφία των ομιλητών τόνιζαν τη σωστή στάση που κράτησε ο ΣΥΡΙΖΑ όλο το προηγούμενο διάστημα, ενώ πολλοί ήταν και αυτοί που έβαζαν το ζήτημα της μη εφαρμογής των αποφάσεων της 1ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης. Άλλοι μίλησαν για τις δυσκολίες που συναντούν στην καθημερινή τους πάλη και για την ανάγκη ακόμα μεγαλύτερου συντονισμού μεταξύ των επιτροπών και της Γραμματείας. Αυτό που φάνηκε όμως είναι ότι έχει υπάρξει μια ωρίμανση του δυναμικού που έχει κινηθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ τον τελευταίο χρόνο. Ενώ στην 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη κυριαρχούσε ένας ενθουσιασμός και την είχε παρακολουθήσει πολύς κόσμος που πρώτη φορά ερχόταν σε επαφή με το εγχείρημα, τώρα στη 2η Συνδιάσκεψη οι συμμετέχοντες είχαν πολύμηνη εμπλοκή με τον ΣΥΡΙΖΑ, με τις επιτροπές του, με τις διαδικασίες του. Είχαν έτσι πράγματα να πουν και να απολογίσουν δράση της πραγματικής ζωής. Αυτό από μόνο του έκανε τη συζήτηση πιο προσγειωμένη, πιο πραγματική. Και με αυτόν τον τρόπο εκφράστηκαν και οι κριτικές, οι δυσκολίες, τα πισωγυρίσματα αλλά και τα προχωρήματα, οι υπερβάσεις, οι ανατροπές και η κοινή πεποίθηση ότι στις μάχες που έρχονται ο ΣΥΡΙΖΑ θα προχωρήσει νικηφόρα. Παράλληλα με τις τοποθετήσεις έγιναν και οι συνεδριάσεις των θεματικών επιτροπών και των δικτύων του ΣΥΡΙΖΑ. Το απόγευμα του Σαββάτου μίλησαν οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Χουντής και Ελένη Σωτηρίου. Ειδικά η ομιλία της Ελένης Σωτηρίου έγινε δεκτή με πολλά χειροκροτήματα και προκάλεσε ενθουσιασμό και συγκίνηση, τόσο με το περιεχόμενο της όσο και επειδή είναι μια υποψηφιότητα που υπερβαίνει τα “καθιερωμένα”. Κατόπιν μίλησε ο Μανώλης Γλέζος, που έθεσε μια σειρά από ζητήματα κύρια για τον τρόπο λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ. Στη συνέχεια έγιναν μερικές ακόμα τοποθετήσεις και οι εργασίες της δεύτερης μέρας ολοκληρώθηκαν.

Κυριακή 12/4

Το πρωί της Κυριακής η διαδικασία συνεχίστηκε με τοποθετήσεις (συνολικά μίλησαν και τις 3 μέρες πάνω από 100 σύντροφοι και συντρόφισσες) και με συνεδριάσεις θεματικών και δικτύων. Προτελευταία τοποθέτηση ήταν του προέδρου της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέκου Αλαβάνου. Μέσα σε μια κατάμεστη αίθουσα, και κάτω από παρατεταμένα χειροκροτήματα, ο Αλέκος Αλαβάνος μίλησε για τον ΣΥΡΙΖΑ της επόμενης περιόδου. Τελευταία τοποθέτηση ήταν του Γιάννη Θεωνά, νέου συντονιστή της Γραμματείας, με τις καταλήξεις της 2ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης, την απόφαση και τη δέσμευση να προχωρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ αποφασιστικά μπροστά. Είναι χαρακτηριστικό ότι το πέρας των εργασιών βρήκε όλους τους συμμετέχοντες σε εντελώς διαφορετικό κλίμα από ό,τι τις παραμονές. Κυριάρχησε η αισιοδοξία και η πεποίθηση ότι οι επόμενες μάχες θα δοθούν από καλύτερες θέσεις και μέσα από μια νέα ενότητα που έχει πλέον κατακτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το Συριζικό κεκτημένο, του Ρούντι Ρινάλντι

Ξεπερνώντας τις προσδοκίες – Προετοιμάζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ για μια σημαντική πολιτική μάχη

Δύο ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά της 2ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ: Ξεπέρασε σε επιτυχία και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις πριν πραγματοποιηθεί και προετοίμασε –όσο ήταν δυνατόν μέσα στο πλαίσιο των εργασιών της και με τις καταλήξεις της– τον πολιτικό οργανισμό για την πρώτη μεγάλη εκλογική μάχη μετά το 2007, τις ευρωεκλογές της 7ης του Ιούνη.

Ακόμα και στις παραμονές της Συνδιάσκεψης, αυτά τα δύο κύρια χαρακτηριστικά δεν ήταν τόσο καθαρά σαν δυνατότητες, και παρόλο που είχαν γίνει μαζικές γενικές συνελεύσεις και φάνηκε ένα ενδιαφέρον από τον “όλο ΣΥΡΙΖΑ” για τις διαδικασίες και την πορεία του, δεν ήταν ορατή η τόσο μεγάλη επιτυχία της Συνδιάσκεψης. Μάλλον και στο εσωτερικό και στα πάνω δώματα επικρατούσε ένα κλίμα εσωστρέφειας και γκρίνιας για μια “πτωτική πορεία”, και ίσως ορισμένοι να νόμισαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ “εξεμέτρησε το ζην”. Ακόμα περισσότερο, γενικευόταν σαν αίσθηση και σαν κλίμα η διάθεση και ο υποκειμενισμός που εκφράστηκε από ένα τμήμα της Γραμματείας, που περισσότερο νοιάστηκε να δώσει το “δεύτερο φιλί της ζωής” σε ένα μισοπνιγμένο σώμα, παρά να έχει σχέση με τις πραγματικές αγωνίες και ανάγκες της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ (Για παράδειγμα, στην κίνηση για το “δεύτερο κύμα” του ΣΥΡΙΖΑ, που απασχόλησε ένα μικρό μέρος του ΣΥΡΙΖΑ και ελάχιστα τη 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, υπέγραφαν 6 μέλη της Γραμματείας – 4 ανένταχτοι και 2 από τις συνιστώσες Ξεκίνημα και Κόκκινο).

Οι Συριζίτες και οι Συριζίτισσες ήθελαν άλλα πράγματα. Ήθελαν απαντήσεις σε ερωτήματα και αγωνίες που είχαν, και ήθελαν αποφάσεις-καταλήξεις για μια εξώστρεφη πετυχημένη παρέμβαση μπροστά στην κρίσιμη –και για το εγχείρημα– εκλογική αναμέτρηση. Ήθελαν ενότητα, αποστρέφονταν τη γκρίνια, ήθελαν να κατονομαστούν τα λάθη και οι αδυναμίες, αλλά να υπάρχει σοβαρή εκτίμηση δυνατοτήτων και προσπάθεια κοινή για καλή πορεία. Αυτά σε γενικές γραμμές τα βρήκαν μέσα από τις διαδικασίες της 2ης Συνδιάσκεψης.

Με την πραγματοποίηση της 2ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτά μονιμότερα χαρακτηριστικά στην οργανωτικότητά του και σε μορφές λειτουργίας του, και αυτό του επιτρέπει σήμερα να δει όλο το ζήτημα της οργάνωσης και λειτουργίας από πιο ώριμη σκοπιά και να προβληματιστεί ώστε να δοθούν κατάλληλες απαντήσεις στην επόμενη, 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη. Διότι η πραγματοποίηση της 2ης με τη θεματολογία που είχε οριστεί πριν από ένα χρόνο και οι καταλήξεις της δημιουργούν μια “παράδοση” που έχει και κύρος και αναφορά από όλες τις δυνάμεις που παίρνουν μέρος στο εγχείρημα.

Το προφανές συμπέρασμα είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο υπάρχει, αλλά διαθέτει και μια δυναμική που μπορεί να αξιοποιηθεί. Πως χιλιάδες μέλη του αγωνιούν και προσπαθούν για μια καλή πορεία όχι μόνο στις εκλογές αλλά και στους μικρούς και μεγάλους αγώνες. Πως έχει αισθητήριο και αντιλαμβάνεται ότι πλησιάζουν οι καιροί κρίσιμων επιλογών. Πως επιζητά πιο καθαρές τοποθετήσεις και κυρίως –υπερασπιζόμενος την ουσία του εγχειρήματος– απαιτεί οι αποφάσεις που παίρνονται να υλοποιούνται κι όχι να “σούρνονται” και να καταπατούνται από συνιστώσες, τάσεις, άτομα κ.λπ. Μία από τις βασικές επιτυχίες της 2ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης είναι ότι τροποποίησε το κλίμα που είχε δημιουργηθεί τους τελευταίους δύο μήνες με τις εσωστρεφείς διαδικασίες και τις δημόσιες παρενέργειές τους σχετικά με τις πρώτες θέσεις στο ευρωψηφοδέλτιο, αλλά και τις αψιμαχίες που έγιναν σε διάφορα μέτωπα με την Ανανεωτική Πτέρυγα (π.χ. ανοιχτή συνεργασία με δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και κεντροδεξιούς στο προεδρείο της ΠΟΣΔΕΠ, συμμετοχή στο διάλογο με το υπουργείο κ.λπ.), η οποία θέλησε έτσι να στείλει ορισμένα μηνύματα για το πώς εκλαμβάνει την “αντιαριστερίστικη” πάλη της. Πάντως, στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη η παρουσία της Ανανεωτικής Πτέρυγας ήταν συμβολική και αρκέστηκε στην ομιλία του Δ. Παπαδημούλη, που θύμισε στο σώμα την προσήλωσή του στα ιδεώδη της ανανεωτικής αριστεράς και στο “συνασπισμικό κεκτημένο”.

Το αρνητικό εσωστρεφές κλίμα αντιστράφηκε ήδη από την πρώτη μέρα, όταν στην κατάμεστη αίθουσα έγιναν οι πρώτες ομιλίες – εισηγήσεις:

Η πρώτη ομιλία (Ρ. Ρινάλντι), στην οποία τέθηκαν με σαφήνεια οι οριοθετήσεις ανάμεσα στην κριτική και αναγκαία αυτοκριτική της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ, με τη γενική και ουσιαστική θετική αποτίμηση της παρουσίας και των δυνατοτήτων που διανοίγονται για μια πορεία ανοδική. Στην ανάγκη να γίνουν βήματα για να επιλυθούν οι σημαντικές και υπαρκτές αδυναμίες του ΣΥΡΙΖΑ και να εφαρμόζονται οι αποφάσεις. Έπειτα, η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα, που έδωσε το στίγμα της προεκλογικής μάχης του ΣΥΡΙΖΑ και των πολιτικών του οριοθετήσεων (η ομιλία αυτή μεταδόθηκε από την τηλεόραση το ίδιο βράδυ ολόκληρη). Τέλος, οι εισηγήσεις του Δ. Τσακνιά για το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και του Θόδωρου Παρασκευόπουλου για το πλαίσιο για τις Ευρωεκλογές, που έδειξαν ότι και προεργασία είχε υπάρξει και μπορούσαμε σχετικά εύκολα μέσα στη Συνδιάσκεψη να έχουμε καταλήξεις.

Το όποιο αρνητικό κλίμα, πάντως, ανατράπηκε ολοκληρωτικά –και αυτό ήταν ίσως μια από τις πιο σημαντικές στιγμές της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης– κατά την πρώτη δημόσια τοποθέτηση της Ελένης Σωτηρίου μετά την ανακήρυξή της στη δεύτερη θέση του ευρωψηφοδελτίου. Ο ενθουσιασμός και η συγκίνηση που υπήρξε στην αίθουσα, η ολόθερμη υποδοχή με παρατεταμένα χειροκροτήματα από την πρώτη της φράση κιόλας, ήταν η “ψήφος” του ΣΥΡΙΖΑ σε μια επιλογή που από μόνη της “μίλαγε” και είχε διαφορετικά χαρακτηριστικά: όχι πολιτικός καριέρας, ένας συνηθισμένος άνθρωπος της Αριστεράς, γυναίκα, νέα, εργαζόμενη με τσαγανό και ντομπροσύνη, που ο λόγος της ήταν απλός και δεσμευτικός, που ό,τι έλεγε το εννοούσε. Έτσι “λύθηκε” ο κόμπος που είχε παρουσιαστεί με το μέγα “αμάρτημα” (κατά το ανανεωτικό ευαγγέλιο) να τοποθετηθεί μέλος “βαρβαρικής φυλής” στη δεύτερη εκλόγιμη θέση.

Εντυπωσιακή επίσης ήταν η ατμόσφαιρα κατά την τοποθέτηση του Αλέκου Αλαβάνου. Η αίθουσα τον υποδέχτηκε με παρατεταμένα χειροκροτήματα, την ώρα της ομιλίας του υπήρχε απόλυτη σιωπή, και πολλά από όσα είπε έγιναν δεκτά με ιδιαίτερα θερμό τρόπο. Η ομιλία αυτή έμοιαζε με ένα παράθυρο προς ένα ΣΥΡΙΖΑ της επόμενης περιόδου, ένα ΣΥΡΙΖΑ με μέλη, ένα ΣΥΡΙΖΑ πιο πρωταγωνιστικό. Την ίδια στιγμή, ήταν ένα ενωτικό κάλεσμα προς όλες τις πλευρές και μια υπογράμμιση ότι τα μηνύματα πρέπει να αποστέλλονται παντού.

Το κλείσιμο που έκανε ο νέος συντονιστής της Γραμματείας, ο Γιάννης Θεωνάς, έγινε, επομένως, μέσα σε ένα τελείως διαφορετικό κλίμα από αυτό που υπήρχε στις παραμονές της Συνδιάσκεψης ή σε άλλους μικρότερους χώρους στις ίδιες εγκαταστάσεις του γηπέδου. Ήταν ένα κλείσιμο που έδειχνε ότι υπάρχει όχι μόνο αφηρημένα η ιδέα μιας θετικής πορείας, αλλά και η απόφαση και η δέσμευση να προχωρήσει έμπρακτα η εφαρμογή των καταλήξεων. Κατά τη διάρκεια των εργασιών της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης έγιναν συναντήσεις πολλών θεματικών, άλλες για απλή γνωριμία και ανταλλαγή κάποιων απόψεων, άλλες για τον καλύτερο συντονισμό των εργασιών τους. Η πολυδιαφημισμένη συνάντηση του “δεύτερου κύματος” μάλλον δεν είχε τα αποτελέσματα που περίμεναν οι διοργανωτές, και δεν επέδειξε στην πράξη το μαχητικό πνεύμα που κυκλοφορούσε σαν “απειλή”. Ο λόγος είναι απλός: δεν άλλαξαν πολλά πράγματα, απλά το κλίμα μέσα στις εργασίες της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης δεν επέτρεπε πιο “δυναμικές” παρεμβάσεις και προτάσεις. Αυτό που λέει και η “κακομοίρα” η Αριστερά: όταν είναι μαζικοί οι όροι, ή λες ουσιαστικά πράγματα και έχεις μια διέξοδο να προτείνεις, ή απλά μαζεύεσαι για “καλύτερες στιγμές”…

Τέλος, η πραγματοποίηση της 2ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης είναι αυτή καθ’ εαυτή μια επιτυχία, γιατί μέσα σε σύντομο πολιτικό διάστημα –και με έντονη εσωτερική αμφισβήτηση– κατορθώθηκε να διατυπωθεί ένα πρόγραμμα που δίνει ταυτότητα και υπόσταση στο σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και να προετοιμαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για τη μάχη των ευρωεκλογών. Για να γίνουν αυτά, κάποιες δυνάμεις έπρεπε να το προσπαθήσουν, να το θελήσουν, να κοπιάσουν, να συμβάλουν. Η γκρίνια και η “αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση” και –διατί να το κρύψομεν άλλωστε…– ο “ολίγος” και “μέτριος” παραγοντισμός που ευδοκιμεί σε τέτοια εγχειρήματα (ενταγμένος και ανένταχτος) δεν βοηθούν καθόλου, και τη στιγμή που διανύουμε είναι εντελώς παράφωνες, φάλτσες φωνές. Στροφή λοιπόν στη “γείωση του ΣΥΡΙΖΑ”, στη λειτουργία του και στην εφαρμογή των αποφάσεων. Το ορθό είναι να δώσουμε τη μάχη των ευρωεκλογών, να πάει καλά ο ΣΥΡΙΖΑ, και στηριγμένοι σε αυτά τα θετικά δεδομένα να προχωρήσουμε στην εμβάθυνση του εγχειρήματος στην 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη.

Ρούντι Ρινάλντι

Όλα είναι ανοιχτά, φτάνει η Αριστερά να παίξει το ρόλο της…

Ομιλία της Νάντιας Βαλαβάνη στη 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ

Αγαπητές συντρόφισσες και σύντροφοι, Η συζήτηση για το Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα για την εναλλακτική του πρόταση μεσούσης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, μας δίνει μια μεγάλη δυνατότητα που η πολιτική και κοινωνική καθημερινότητα, ακόμα και οι αγώνες για συγκεκριμένα και οξυμένα προβλήματα, μας στερεί: Να σκεφτούμε για λίγο το πού και πώς πάμε, τι θέλουμε και τι κάνουμε έξω από τα στενά όρια της τρέχουσας πολιτικής συγκυρίας. Όπως όλοι ξέρουμε, προϋπόθεση για ν’ αλλάξουμε τον κόσμο είναι να τον κατανοήσουμε. Μήπως όμως στην πραγματικότητα δεν μπαίνουμε πάντα στον κόπο να το κάνουμε αυτό όλοι όσοι ενδιαφερόμαστε για την αλλαγή του;

Σε συνέντευξή του για τη σημασία του Μαρξ τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο Χομπσμπάουμ απαριθμεί ανάμεσα στους παράγοντες για τους οποίους, κυρίως λόγω της δομικής καπιταλιστικής κρίσης, η σκέψη του Μαρξ φαίνεται να “επιστρέφει” ως εργαλείο γνωστικής προσέγγισης της λειτουργίας και της ανάπτυξης του καπιταλισμού με εντονότερο τρόπο στους καπιταλιστές παρά στην Αριστερά και στο κίνημά της, και το γεγονός ότι “με ημερομηνία έναρξης το 1968 τα πιο γνωστά ριζοσπαστικά κινήματα προσανατολίστηκαν σε μορφές άμεσης δράσης και ακτιβισμού που δε βασίζονται ιδιαίτερα σε πολύ διάβασμα και θεωρητική ανάλυση”. Για να προσθέσει ότι, ενώ αρκετός από τον κόσμο που μετέχει στα νέα κινήματα συγκαταλέγει τον εαυτό του στο πλαίσιο του αντικαπιταλιστικού ρεύματος, τα ίδια τα κινήματα δεν εντάσσονται σε μια αντικαπιταλιστική προοπτική.

Γιατί είναι κρίσιμης σημασίας για μας, μεταξύ άλλων, αυτή η επισήμανση;

Μια απλή σύγκριση ανάμεσα στο πώς φτάσαμε στην 1η Π.Σ. του ΣΥΡΙΖΑ ένα χρόνο πριν και πώς φτάσαμε στη 2η φέτος, με τι αέρα, ενότητα, αριθμό συνελεύσεων, συμμετοχή συντρόφων και επίπεδο λειτουργίας των τοπικών επιτροπών του ΣΥΡΙΖΑ, αρκεί για να μας πείσει ότι υπάρχει μια ορισμένη αποθάρρυνση για το εύρος και τις δυνατότητες του εγχειρήματός μας. Ένα μέρος του προβλήματος σίγουρα έχει να κάνει με την οργανωτική υπόσταση, συγκρότηση και λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ, το θέμα δηλ. που θα συζητήσουμε μετά τις ευρωεκλογές. Αυτό όμως σίγουρα δε μπορεί να τα εξηγήσει όλα.

Για να μη σας ταλαιπωρώ, ας μην προσπαθήσουμε να κρυφτούμε από μας τους ίδιους. Πιστεύω ότι πίσω απ’ το πώς φτάσαμε σ’ αυτή τη Συνδιάσκεψη βρίσκεται πριν απ’ όλα η μεταβολή των δημοσκοπικών τάσεων, πέρυσι διψήφιων και φέτος μονοψήφιων και με καθοδική πορεία. Και λέω τάσεων, γιατί από την αρχή επισημάναμε σωστά ότι οι δημοσκοπήσεις δεν μετρούν ποσοστά: ποσοστά υπάρχουν μόνο σε πραγματικές συνθήκες εκλογών ή κάλπη. Άρα το κεντρικό ερώτημα που πρέπει ν’ απαντηθεί είναι: Γιατί δεν μπορέσαμε να συνδεθούμε μ’ έναν κόσμο που μας προσέγγιζε λίγο-πολύ μ’ εμπιστοσύνη, απομακρυνόμενος –κυρίως, αλλά όχι αποκλειστικά– από το ΠΑΣΟΚ; (Η ΝΔ κι ακόμα και άλλες αριστερές δυνάμεις αποτελούσαν επίσης ένα όχι αμελητέο τμήμα του.) Οι δημοσκοπικές αποτυπώσεις ότι μια πλειοψηφία 60% αυτού του κόσμου, προφανώς προερχόμενη από το ΠΑΣΟΚ, ήθελε συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ, άρα βρισκόταν ουσιαστικά έξω από τον δικό μας πολιτικό προσανατολισμό, μάλλον δεν κάνουν λάθος. Και διαπιστώσεις, όπως ότι ένα μέρος αυτού του κόσμου είχε και συντηρητικά κοινωνικά αντανακλαστικά, ότι η προοπτική να ξαναβρεθεί το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση λόγω του φοβερού εκπεσμού της ΝΔ άρχισε να επανασυσπειρώνει ένα άλλο μέρος αναζωπυρώνοντας τις ψευδαισθήσεις για ατομικές λύσεις μέσω της πρόσβασης σ’ ένα και πάλι καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ, ότι η συντονισμένη επίθεση όλων των πολιτικών δυνάμεων από κοινού απ’ τον Δεκέμβρη απομάκρυνε από το πλευρό μας έναν κόσμο που μπέρδεψε την υπεράσπιση από μέρους μας του οργισμένου δίκαιου ξεσπάσματος της νεολαίας με τη “burn and destroy” στρατηγική των μπάχαλων, ή ότι γενικότερα η επέλευση της κρίσης αυξάνοντας την ανασφάλεια οδηγεί πίσω στα δοκιμασμένα, πίσω στο μαντρί του δικομματισμού ή εν πάση περιπτώσει του δυναμικότερου σήμερα πόλου του, είναι επίσης όλες βάσιμες απαντήσεις. Αλλά είναι περιγραφικές. Και δεν απαντούν στο κεντρικό ερώτημα: Γιατί οι πολιτικές μας παρεμβάσεις, που αυτή την περίοδο ήταν πολύ πυκνές και κάλυψαν όλα τα θέματα αιχμής, τουλάχιστον “από τα πάνω”, και η συμμετοχή και στήριξή μας σε σοβαρούς αγώνες τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, κυρίως κινήματα πόλης και οικολογικά μέτωπα σε όλη την Ελλάδα πίσω απ’ τα οποία βρίσκονται μεγάλα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα, δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν μια όσμωσή μας με ένα κόσμο που με τόσες ελπίδες μας πλησίαζε, ή τουλάχιστο ν’ ανακόψουν την αποσυσπείρωσή του;

Όσοι προσπαθήσουν να εξηγήσουν αυτό το πρόβλημα με το γεγονός της περιορισμένης ή προβληματικής συμμετοχής μας στα κεντρικά ΜΜΕ, όπως ακούστηκε, φοβάμαι ότι πέφτουν οι ίδιοι στην παγίδα της υποκατάστασης της πολιτικής με τη λεγόμενη “επικοινωνία”. Η αλήθεια είναι ότι η συνταγή αυτή μπορεί να δουλέψει θαυματουργά και αποτελεσματικά μόνο για πολιτικές θέσεις που στηρίζει πολύπλευρα το ίδιο το σύστημα μέσα από τα πιο διαφορετικά κανάλια και όχι για πολιτικές που ελπίζουν, έστω και σε τελευταία ανάλυση, στην ανατροπή του. Μια αριστερή ριζοσπαστική πολιτική δεν μπορεί να μετασχηματίσει συνειδήσεις προβαλλόμενη αποκλειστικά ή κυρίως από τα πάνω και προσλαμβανόμενη από εργαζόμενους που βλέπουν τηλεόραση καθισμένοι στον καναπέ. Ταυτόχρονα ούτε και οι πιο σημαντικές συμβολικές ακτιβίστικες δραστηριότητες –και όπως καταλαβαίνετε, δεν αναφέρομαι εδώ σε τακτικές σπασίματος τραπεζών και καψίματος μαγαζιών, αλλά στις δικές μας μορφές ακτιβισμού– μπορούν να το εξασφαλίσουν αυτό: Μπορούν π.χ. να στρέψουν την προσοχή σε ένα ζήτημα “θαμμένο” και να προκαλέσουν εύλογα αισθήματα αποτροπιασμού ή οργής, δεν μπορούν όμως να μεταβάλουν, και μάλιστα όχι επιδερμικά, συνειδήσεις. Όρος-κλειδί για να συμβεί αυτό είναι η συμμετοχή του ίδιου του πολιτικού υποκείμενου που μας ενδιαφέρει. Και ο δικός μας ακτιβισμός, όμως, του εξασφαλίζει επίσης θέση θεατή. Αλλά ακόμα κι εκεί που υπάρχει πραγματική κίνηση “από τα κάτω”, ευρύτερη συμμετοχή ανθρώπων, όπως σε κινήματα πόλης και περιβαλλοντικά μέτωπα, πράγμα που αποτελεί μια μεγάλη κατάκτηση, αυτή δεν επαρκεί: στο βαθμό που δεν συνδέονται με εμπειρίες συμμετοχής σε κινήματα με κεντρικότερο ρόλο στο σύστημα της ταξικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης, δεν είναι δύσκολο να παραμείνουν αιωρούμενες οι διασυνδέσεις των συγκεκριμένων στόχων πάλης με την πραγματικότητα που γεννά και αναπαράγει συνεχώς το σύστημα. Και να κυριαρχήσει στους ευρύτερους ανθρώπους, που (συχνά για πρώτη φορά) συμμετέχουν, μια αντίληψη σύγκρουσης με τον α ή β “κακό” καπιταλιστή: Από τέτοιες συγκρούσεις είναι όμως γεμάτες οι ταινίες του Χόλιγουντ, χωρίς οποιαδήποτε επίδραση στη διαμόρφωση συνειδήσεων για την ανάγκη αλλαγής της κοινωνικής πραγματικότητας.

Κλείνοντας θα ήθελα να πω στη συντρόφισσα Ελένη Μηνακάκη –που μίλησε το πρωί κι αναφέρθηκε σ’ αυτό που είχα πει στην προηγούμενη Πανελλαδική Σύσκεψη ένα χρόνο πριν– πως πιστεύω ότι η “δεύτερη ευκαιρία” της Αριστεράς από τη μεταπολίτευση παραμένει ανοιχτή. Είναι η ιστορική ευκαιρία ενός ριζοσπαστικού αριστερού ενωτικού εγχειρήματος να παίξει το ρόλο του σε συνθήκες μιας ιστορικής κρίσης, ώστε ευρύτερες μάζες εργαζόμενων, γυναικών και νεολαίας να πάρουν οι ίδιοι τις τύχες τους στα χέρια τους για να υπερασπιστούν όχι μόνο το σήμερά τους, αλλά και για ν’ ανοίξει ξανά, με πραγματικούς όρους, η προοπτική μιας κοινωνίας που θα πραγματώνει αντί να ισοπεδώνει την ανθρώπινη ιδιότητά τους. Και μπορούμε να κάνουμε μια καλή αρχή για μια πραγματική, και όχι δημοσκοπική, άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ: Οργανώνοντας μια σοβαρή μάχη για τις ευρωεκλογές, με εργαλεία το καλό πρόγραμμα, στο οποίο έχει οδηγήσει η σύνθεση απόψεων των δυνάμεων που εκφράζονται μέσω του ΣΥΡΙΖΑ, και μ’ ένα καλό ευρωψηφοδέλτιο – ανάλογα καλό με τις τρεις πρώτες θέσεις που έχουν ήδη κλείσει. Και χαίρομαι αφάνταστα που ανάμεσά τους, σε εκλόγιμη θέση του, βρίσκεται μια νεαρή μας συντρόφισσα.

Όλα είναι ανοιχτά: Φτάνει η Αριστερά να παίξει το ρόλο της…

Οι καταλήξεις της 2ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης

Ομιλία του Γιάννη Θεωνά, συντονιστή της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες, Ύστερα από μια τριήμερη διαδικασία, φτάνουμε στο τέλος των εργασιών της 2ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ. Μιας Συνδιάσκεψης που μέσα από ένα εξαιρετικά πλούσιο προβληματισμό, σκέψεις και προτάσεις, αποκτά, ήδη, έναν σημαντικά ιστορικό χαρακτήρα. Γιατί αποτελεί μια προγραμματική διαδικασία πρωτόγνωρη για τα πολιτικά δεδομένα της χώρας μας, ακόμα και για τα κόμματα της Αριστεράς, που εξοπλίζει το εγχείρημά μας με πρόγραμμα και στόχους, που θα σημαδέψουν τους αγώνες και την πορεία του εργατικού και λαϊκού μας κινήματος τα επόμενα χρόνια. Γιατί, ταυτόχρονα, αποτελεί ήδη ένα εφαλτήριο για τη νικηφόρα πορεία του ΣΥΡΙΖΑ στις προσεχείς ευρωεκλογές, τα αποτελέσματα των οποίων θα σημαδέψουν την πορεία των πολιτικών εξελίξεων και την προοπτική αλλαγής του πολιτικού σκηνικού της χώρας.

Θα ήθελα από την αρχή να σημειώσω ότι το σύνολο των προτάσεων που διατυπώθηκαν και κατατέθηκαν και γραπτώς στο προεδρείο της Συνδιάσκεψης, θα μελετηθούν από την Κεντρική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και έχω τη βεβαιότητα ότι θα αξιολογηθούν θετικά στη συντριπτική πλειοψηφία τους και θα ενσωματωθούν στο Πρόγραμμα. Από τώρα, όμως, μπορεί να σημειωθεί ότι ορισμένες προτάσεις, που αφορούν στην Αγροτική Οικονομία, σε ζητήματα του περιβάλλοντος (υδάτινοι πόροι, φαραωνικά φράγματα και χωροταξικοί τουριστικοί σχεδιασμοί), σε ζητήματα γυναικών, υγείας, απόδημου ελληνισμού κ.λπ., γίνονται δεκτές από τη Γραμματεία και θα ενσωματωθούν στο τελικό κείμενο του Προγράμματος.

Η προγραμματική μας επεξεργασία θα συνεχιστεί, με διαφορετική όμως προσέγγιση:

Το Πρόγραμμά μας, με όσες προσθήκες και τροποποιήσεις αποδεχθεί η Γραμματεία, θα αποτελεί δεσμευτικό κείμενο για όλους μας.

Ταυτόχρονα θα προχωρήσουμε –με πολιτική ευθύνη της Γραμματείας και με τη βοήθεια των Θεματικών και των Νομαρχιακών Επιτροπών του ΣΥΡΙΖΑ– στην πραγματοποίηση ημερίδων, διημερίδων κ.λπ. με συγκεκριμένα θέματα, στις οποίες θα κληθούν να πάρουν μέρος επιστήμονες και ειδικοί, εκπρόσωποι φορέων και μαζικών οργανώσεων, ένας κόσμος πέρα από τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, οι ιδέες των οποίων θα μελετηθούν, θα αξιολογηθούν πολιτικά και θα ενσωματωθούν σε επόμενες Π.Σ. στο Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Θα δώσουμε με άλλα λόγια την ευκαιρία στην ίδια την κοινωνία να συμβάλει στις προγραμματικές μας επεξεργασίες.

Εξάλλου, με δεδομένο ότι το Πρόγραμμα έχει κάποιους περιορισμούς από άποψη όγκου, χρειάζεται με την πολιτική ευθύνη της Γραμματείας και τη βοήθεια των Θεματικών Επιτροπών να εκδοθούν ειδικά φυλλάδια (π.χ. 16σέλιδα) κατά θέμα (π.χ. Υγεία, Παιδεία, Περιβάλλον, Δικαιώματα, Εργασιακά, Ασφαλιστικά, Αγροτικά κ.λπ.) που θα αποτελέσουν ένα πλούσιο υλικό, χρήσιμο για τους αγώνες και τη δράση μας στην κοινωνία, αλλά και για τις εκλογικές ανάγκες.

Στο σημείο αυτό, όμως, ας μας επιτραπεί να αναφερθούμε σε ορισμένες εκτιμήσεις μας στην 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη:

Ελάχιστο χρόνο μετά τις εκλογές της 16/9/2007 το πολιτικό σύστημα του δικομματισμού παρουσίασε έντονα σημάδια αποσταθεροποίησης και παρακμής, ενώ όλα δείχνουν ότι έχουμε εισέλθει σε περίοδο πολιτικής ρευστότητας, μεγάλων πολιτικών ανακατατάξεων και διεργασιών, που τείνουν να αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης. Αυτή η κατάσταση δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, αντιθέτως συνδέεται άμεσα με την κρίση του νεοφιλελευθερισμού σε παγκόσμια κλίμακα, και ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση έχει εισέλθει ήδη σε μια μεγάλη χρηματοοικονομική κρίση, που οδηγεί σε πολλαπλά αδιέξοδα τον πλανήτη και τις επιμέρους κοινωνίες.
Η αναζήτηση διεξόδου από την κρίση, σε όφελος των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, παρουσιάζεται πια ως ανάγκη και με μεγάλη οξύτητα.
Γίνεται φανερό ότι η διέξοδος από την κρίση είναι δυνατό να προκύψει μόνο:

Με την οικοδόμηση νέων συσχετισμών στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο.
Με τη συγκρότηση ενός νέου μπλοκ κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων.
Με τη συγκρότηση και παρέμβαση στην πολιτική και κοινωνική ζωή μιας ισχυρής, αξιόπιστης και φερέγγυας Αριστεράς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί αναμφισβήτητα τη βασική αντιπολιτευτική, αντινεοφιλελεύθερη δύναμη, κατακτώντας πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική σκηνή, αλλά και σημαντική σχέση με τα κοινωνικά κινήματα και τις λαϊκές αντιστάσεις που αναπτύσσονται.

Η αισιόδοξη και ανοδική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, όπως εκφράζεται από την εμπιστοσύνη που μας δείχνει ο λαός, στηρίζεται, κατά κύριο λόγο, στο γεγονός ότι ένα μεγάλο τμήμα της νέας γενιάς, της μεταπολίτευσης και του Πολυτεχνείου, ένα αριστερό, ριζοσπαστικό και αντινεοφιλελεύθερο τμήμα της κοινωνίας, πείστηκε από τη συνολική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ, που με σταθερότητα, συνέχεια και συνέπεια παρουσίασε όλο αυτό το διάστημα.

Σ’ αυτό συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό οι πολιτικές θέσεις και οι ιδεολογικοπολιτικές του επιλογές, όπως αυτές εκφράζονται στις Πολιτικές Διακηρύξεις (Δεκέμβρης 2003 και Ιούνης 2007), καθώς και ο τρόπος και το πολιτικό περιεχόμενο με τα οποία δόθηκε η προεκλογική μάχη στις εκλογές του 2007, και ιδιαίτερα:

Οι ιδεολογικοπολιτικές μας αναφορές, που έχουν να κάνουν με τη νεοφιλελεύθερη ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση, τη Νέα Τάξη Πραγμάτων στον κόσμο, την πολιτικοστρατιωτική ηγεμονία των ΗΠΑ, τον πόλεμο και τις καταστροφές στο όνομα της καταπολέμησης της “τρομοκρατίας” και την ολοκληρωτική και σε όλα τα μέτωπα επίθεση του νεοφιλελευθερισμού. Η ανάδειξη ως κεντρικού στόχου της Αριστεράς σήμερα, της ανατροπής της πολιτικής του νεοφιλελευθερισμού, που, εκτός των άλλων, θα ανοίξει και την προοπτική της υπέρβασης του καπιταλιστικού συστήματος προς μια ριζικά διαφορετική κοινωνία, την κοινωνία όπου ο “άνθρωπος θα είναι πάνω από τα κέρδη”, την κοινωνία του σοσιαλισμού με κέντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.
Η σαφής οριοθέτηση απέναντι στο χαρακτήρα και την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όπως υπογραμμίζεται στην Πολιτική Διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ, ο νεοφιλελευθερισμός διαμορφώνει την Ευρώπη της απορύθμισης και των ιδιωτικοποιήσεων, υποτάσσοντας το δημόσιο συμφέρον και το δημόσιο χώρο στα συμφέροντα του κεφαλαίου, την Ευρώπη της επιβολής και του κοινωνικού αποκλεισμού, της υποβάθμισης των κοινωνικών δικαιωμάτων, την Ευρώπη της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της καταστολής, την Ευρώπη του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, την Ευρώπη “φρούριο”. Η αντίθεσή μας στη νέα ευρωπαϊκή συνθήκη η οποία συνοψίζει όλες τις επιμέρους οδηγίες και συμφωνίες (ΟΝΕ, σύμφωνο σταθερότητας, Λισσαβόνα, Μπολόνια, οδηγία Μπολκενστάιν) κι έχει στόχο να ισχυροποιήσει συνταγματικά την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού.
Η συμμετοχή της ΕΕ στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, στρατιωτικές και πολιτικές, στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη γειτονική μας πρώην Γιουγκοσλαβία και το Κόσοβο, όπου αναλαμβάνει ακόμη και αστυνομικά καθήκοντα, διαμορφώνει μια Ευρώπη επιθετική, επεμβατική, κήρυκα του πολέμου. Αυτή δεν είναι η Ευρώπη που οραματίζονται οι λαοί. Είμαστε αντίθετοι σ’ αυτή την Ευρώπη. Δικό μας όραμα είναι η Ευρώπη της δημοκρατίας, της λαϊκής ευημερίας, των δικαιωμάτων και ελευθεριών για όλους. Η Ευρώπη της ειρήνης, της αλληλεγγύης, της οικολογικά βιώσιμης ανάπτυξης, του φεμινισμού, της ελευθερίας, της προόδου και του σοσιαλισμού.
Η σαφής οριοθέτηση απέναντι στο δικομματισμό, που έχει σοβαρές ευθύνες για τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει ολόκληρη η ελληνική κοινωνία. Σε λογικές κυβερνητισμού και τα κάθε είδους κυβερνητικά σενάρια της κεντροαριστεράς, που όπως δείχνει η ευρωπαϊκή εμπειρία όχι μόνον δεν αποτέλεσαν ανάχωμα στο νεοφιλελευθερισμό, αλλά συνέβαλαν στην παραπέρα εδραίωσή του.
Η σαφής πολιτική συμμαχιών, ανοιχτή προς ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, που έχουν μέτωπο προς το νεοφιλελευθερισμό και τον καπιταλισμό.
Τους άμεσους προγραμματικούς στόχους και τα μέτωπα πάλης που προώθησε και προωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, που αναδεικνύουν όλα όσα κυοφορούνται στο κοινωνικό πεδίο, όλα τα ζητήματα που μπορούν να εμπνεύσουν νέους αγώνες ενάντια στη νεοφιλελεύθερη ηγεμονία και αποτελούν εναλλακτική πολιτική στο δικομματισμό και άξονα πάλης του λαϊκού μας κινήματος.

Μιλώντας για την Αριστερά οφείλουμε να τονίσουμε ότι ποτέ δεν κρύψαμε για ποια Αριστερά μιλάμε. Μιλάμε για μια Αριστερά με σαφές, σταθερό και ανοιχτό μέτωπο προς το δικομματισμό, τον απάνθρωπο νεοφιλελευθερισμό και τον ίδιο τον καπιταλισμό.

Για μια Αριστερά της ριζοσπαστικής κινηματικής μειοψηφικής αντίστασης σήμερα, της πλειοψηφικής δύναμης αύριο, με την αλλαγή του πολιτικού συσχετισμού δυνάμεων, με σαφείς θέσεις, πολιτικές και πρακτικές υπέρ των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού.

Για μια Αριστερά που θα προσπαθήσει και θα μπορέσει να εκφράσει τα “παλιά” αλλά και τα νέα τμήματα της εργατικής τάξης, τα γενικότερα συμφέροντα των ανθρώπων της δουλειάς, του μόχθου, της τέχνης και του πολιτισμού, τα όνειρα των νέων αλλά και των διπλά εκμεταλλευόμενων γυναικών, ως εργαζομένων και ως φύλου.

Για μια Αριστερά απαντοχή και στήριγμα των οικονομικών μεταναστών, ιδεολογικά σταθερή και ανυποχώρητη στην ξενοφοβία, στον εθνικισμό, στο ραγιαδισμό, στον κοσμοπολιτισμό, στη θρησκοληψία και στους μηχανισμούς που τα καλλιεργούν και τα εκμεταλλεύονται.

Για μια Αριστερά μαχητικό πρωταγωνιστή στον αγώνα για την προστασία και τη σωτηρία του περιβάλλοντος.

Για μια Αριστερά η οποία θα μπορεί να αναλύει, με ταξικό κριτήριο, το σήμερα και με το ίδιο κριτήριο θα αποφασίζει, θα παλεύει και θα προβληματίζεται για το αύριο.

Για μια Αριστερά της εποχής μας, που δεν θα είναι προσκολλημένη μόνο στο παρελθόν και μάλιστα στις χειρότερες σελίδες του, αλλά ούτε θα είναι μια Αριστερά χωρίς παρελθόν.

Μόνο μια τέτοια Αριστερά, κατά την άποψή μας, μπορεί να εμπνεύσει εργαζόμενους και νέους ανθρώπους.

Η Αριστερά και στη χώρα μας συγκροτήθηκε και διαμορφώθηκε σε στενή σύνδεση με το εργατικό κίνημα. Ο προσανατολισμός της δράσης του ΣΥΡΙΖΑ στα συνδικάτα, τους συνεταιρισμούς, τα μαζικά κινήματα, το γυναικείο, το οικολογικό, την τοπική αυτοδιοίκηση και στο αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα, είναι κεντρική μας επιλογή.

Να γίνει απόλυτα κατανοητό!

Το πιο τέλειο, το πιο επαναστατικό πρόγραμμα να καταρτίσουμε, δεν έχει καμιά πιθανότητα να προχωρήσει και να υλοποιηθεί με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα το εργατικό συνδικαλιστικό και γενικότερα το μαζικό κίνημα.

Η Συνδιάσκεψή μας χρειάζεται να γίνει το εφαλτήριο για την ανασυγκρότηση του μαζικού κινήματος που είναι όρος για προοδευτικές αλλαγές στον τόπο.

Να γίνει εφαλτήριο για τη μεγάλη μάχη που έχουμε μπροστά μας. Να φύγουμε όλοι από δω, αποφασισμένοι να φέρουμε τα πάνω κάτω στη μάχη των ευρωεκλογών που έχουμε μπροστά μας.

Μπορούμε και θα ανατρέψουμε το σκηνικό στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον Κόσμο. Να βγάλουμε ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ιδιαίτερη έμφαση στα πρόσωπα και τις συνιστώσες. Να συγκροτήσουμε ψηφοδέλτιο μάχης που θα εκφράζει τη δυναμική του εγχειρήματός μας, τις κοινωνικές μας αναφορές και τα κοινωνικά κινήματα.

Πρώτ’ απ’ όλα όμως πρέπει να ανατρέψουμε το σκηνικό στο πανεπιστήμιο. Να σταθούμε στο πλευρό της σπουδάζουσας νεολαίας των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, να ενισχύσουμε με κάθε τρόπο τη μάχη των φοιτητών και σπουδαστών της Αριστερής Ενότητας στις φοιτητικές εκλογές της 13ης Μάη.

Η νίκη του φοιτητικού κινήματος της Αριστεράς θα βάλει τη σφραγίδα της και στη νίκη για τις ευρωεκλογές.

Με αισιοδοξία, με πίστη και αυταπάρνηση μπορούμε να δώσουμε τις μάχες που έχουμε μπροστά μας.

Μακριά από μας η απογοήτευση και απαισιοδοξία.

Ο εργαζόμενος λαός και η φοιτητική νεολαία πιστεύουν σ’ εμάς.

Ας το πιστέψουμε κι εμείς.

Δήλωση του Αλέξη Τσίπρα για τη 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ

Αυτές τις τρεις μέρες της Σύσκεψής μας προχωρήσαμε όλοι και όλες μαζί σε ένα καθοριστικό βήμα στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα από έναν ανοιχτό δημοκρατικό διάλογο, συνδιαμορφώσαμε το πρόγραμμά μας. Ένα πρόγραμμα βαθιών πολιτικών και κοινωνικών αλλαγών. Ένα πρόγραμμα που καθορίζει τους στόχους της άμεσης πάλης και καταγράφει προτάσεις άμεσα εφαρμόσιμες. Ένα πρόγραμμα που αποτελεί τη μοναδική εναλλακτική διέξοδο από την κρίση, και παράλληλα αναδεικνύει το οραματικό μας στοιχείο, τη στρατηγική μας κατεύθυνση, μια κοινωνία με ισότητα και ελευθερία, το σοσιαλισμό.

Παράλληλα, εμπλουτίσαμε και επικυρώσαμε τη διακήρυξή μας για τις Ευρωεκλογές, που αποτελούν μια μάχη με μεγάλη σημασία, τόσο στο ευρωπαϊκό όσο και στο εσωτερικό πολιτικό επίπεδο. Μέσα από το διάλογο στη Σύσκεψή μας καταδείξαμε για ακόμα μια φορά ότι, απέναντι στη νεοφιλελεύθερη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προϊόν ενός ιστορικού συμβιβασμού ανάμεσα στην ευρωπαϊκή δεξιά και τη σοσιαλδημοκρατία, στέκονται σήμερα μονάχα οι δυνάμεις της ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής Αριστεράς. Μια ισχυρή ριζοσπαστική Αριστερά σε Ελλάδα και Ευρώπη μπορεί να συμβάλει καθοριστικά στην έκβαση των κοινωνικών αγώνων. Των αγώνων ενάντια στο Σύμφωνο Σταθερότητας, ενάντια στην ελαστική απασχόληση, την επισφάλεια και το 65ωρο, ενάντια στο ρατσισμό και την καταστολή. Των αγώνων για μια διαφορετική Ευρώπη της ειρήνης, της ισότητας, της αλληλεγγύης, της πλήρους απασχόλησης, της κοινωνικής προστασίας, της υπεράσπισης του περιβάλλοντος.

Τέλος, η Σύσκεψή μας επικύρωσε τις τρεις πρώτες υποψηφιότητες για το Ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Με όπλα μας το πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ για τις Ευρωεκλογές και τη “συριζική” κατάκτηση της ενότητας μέσα από τη διαφορετικότητα, μπαίνουμε στη μάχη των Ευρωεκλογών με όλες μας τις δυνάμεις. Ενάντια σε όσους πολεμούν το ΣΥΡΙΖΑ για τον αντισυστημικό του ρόλο, αλλά και πλάι-πλάι με εκείνες τις κοινωνικές δυνάμεις που αναζητούν μια διαφορετική προοπτική, που δεν χωράνε στη σημερινή “πραγματικότητα” και απαιτούν σήμερα, τώρα, ριζικές αλλαγές.

Δήλωση του Αλέκου Αλαβάνου για τη 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ

Η Δεύτερη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ από μια πλευρά είναι ένα βήμα μπροστά: Για πρώτη φορά ο ΣΥΡΙΖΑ κατεβαίνει ενιαία σε εκλογές με ένα πλουραλιστικό ψηφοδέλτιο και με την κατάρτιση ενός κοινού πολιτικού σχεδίου για τα ευρωπαϊκά θέματα.

Από την άλλη, η Συνδιάσκεψη ανάδειξε μια σειρά προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπισθούν: Την έλλειψη οργανωτικού ιστού του ΣΥΡΙΖΑ. Την κάμψη της κινηματικής του ικανότητας. Τα γραφειοκρατικά στοιχεία στα κεντρικά του όργανα. Ο εντοπισμός αυτών των αδυναμιών είναι ο πρώτος όρος για την υπέρβασή τους.

Πώς κρίνεται συνολικά η Συνδιάσκεψη; Θα κριθεί από τα αποτελέσματά της. Ας βάλουμε όλοι τα δυνατά μας τους επόμενους μήνες, και κυρίως με τις ευρωεκλογές (ίσως και τις εθνικές), ώστε η συμβολή της Δεύτερης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης να είναι όχι απλά θετική, αλλά θεαματική.

Ναι στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ

Αποσπάσματα από την ομιλία του Χρ. Καραμάνου στη 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ

Από ποια κριτήρια πρέπει να κριθεί το πρόγραμμα; Από το αν εκφράζει με συγκεκριμένο τρόπο την ριζική ανατροπή των σημερινών συσχετισμών και ανοίγει μια δυναμική για ευρύτερες ανατροπές στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού. Από το αν απευθύνεται σε ένα κοινωνικό υποκείμενο – το πρόγραμμα πρέπει ένα πάνω κάτω συγκεκριμένο υποκείμενο να το υλοποιήσει. Από το αν μπορεί να εμπνεύσει το πιο αγωνιστικό κομμάτι. Αλλά ακόμη και από το αν μπορεί να τραβήξει στο δρόμο του αγώνα εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που σήμερα είναι διστακτικό, μισοαποφασισμένο, παρότι θίγεται από τις πολιτικές του κεφαλαίου.

Τελικά, το πρόγραμμα κρίνεται από το αν μπορεί να συγκροτήσει μια ισχυρή πολιτική ενότητα θέλησης και δράσης, που να πυροδοτεί μεγάλα κινήματα ανατροπών. Κι ας επιστρέψουμε στον Μαρξ, που έλεγε στην περίφημη κριτική του για το πρόγραμμα της Γκότα, ότι κάθε βήμα του πραγματικού κινήματος αντιστοιχεί σε μια ντουζίνα προγράμματα.

Η κριτική που γίνεται ότι το πρόγραμμά μας είναι αντινεοφιλελεύθερο και όχι αντικαπιταλιστικό και σοσιαλιστικό είναι λαθεμένη, καθώς θεωρεί το νεοφιλελευθερισμό σαν προσωρινό και εύκολα αντιστρέψιμο χαρακτηριστικό του καπιταλισμού. Λάθος. Ο νεοφιλελευθερισμός είναι ο υπαρκτός καπιταλισμός της εποχής μας. Οι αστικές τάξεις σε ολόκληρο τον πλανήτη και το ιμπεριαλιστικό σύστημα παραμένουν σταθερά προσανατολισμένοι, και τώρα, μέσα στην κρίση, στον ακόμη σκληρότερο νεοφιλελευθερισμό. Είναι στόχος, που θα απαιτήσει μεγάλα κινήματα, εξεγέρσεις και μεγάλες θυσίες, η ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού. Και συγχωνεύεται σήμερα με την αντικαπιταλιστική πάλη. Σωστά θέτει το πρόγραμμά μας σαν πρώτο κεντρικό ζήτημα την απόκρουση των συνεπειών της κρίσης στο λαό, θέτοντας αυτό που μοιάζει να κατοχυρώνεται σαν ένα παγκόσμιο σύνθημα: “Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση σας”. Παράλληλα θα είναι όλη αυτή η περίοδος ένα μεγάλο εργαστήρι ριζοσπαστικοποίησης της συνείδησης των “από κάτω”. Είδαμε π.χ. στις διαδηλώσεις για το G20 πανό που έλεγαν: “capitalism is not working”.

Η παρατήρηση ότι το πρόγραμμα μας ξεκόβει από την κεντροαριστερά και το ΠΑΣΟΚ είναι σωστή. Και στο επίπεδο της κεντρικής λογικής και στο επίπεδο των αιτημάτων. Θα πρόσθετα, δε, ότι απέχει πολύ και από τη λογική των Οικολόγων Πράσινων, μια λογική μιντιακού περιβαλλοντισμού, που δεν στοχοποιεί το καπιταλιστικό κέρδος ως την κύρια απειλή για τον πλανήτη.

Το πρόγραμμά μας στηρίζεται στην εκτίμηση για τη χρεοκοπία του νεοφιλελευθερισμού. Πρόκειται για μια κεντρική εκτίμηση, σχετικά με τη σημερινή κρίση του καπιταλισμού. Σήμερα έχουμε ήδη φτάσει σε μια κατάσταση απονομιμοποίησης του νεοφιλελευθερισμού, ενώ πριν λίγα χρόνια, ειδικά στην τελευταία δεκαετία του προηγούμενου αιώνα, ήμασταν σε μια φάση νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας. Καμιά αυταπάτη λοιπόν για “ρυθμιζόμενο και μεταρρυθμιζόμενο καπιταλισμό”, στη λογική της κεντροαριστεράς. Αυτό είναι το πιο ανέφικτο και το πιο αντιρεαλιστικό πράγμα, και στην ουσία το άλλοθι για τη συνέχιση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής.

Είναι άραγε μαξιμαλιστικό το αίτημα των εθνικοποιήσεων; Δεν είναι το κύριο διακύβευμα αν θα γίνουν με ή χωρίς αποζημίωση. Κι ο Τσάβες τις έκανε με αποζημίωση. Αλλά εδώ ο απλός λογαριασμός βγάζει ότι δεν κάνει να πάρουν λεφτά. Το κύριο διακύβευμα είναι να απαντήσουμε στη λογική του συστήματος, που “απαγορεύει” έστω και τη σκέψη για εθνικοποιήσεις. Προσοχή, εδώ έχουμε τις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες, τα καμάρια του νεοφιλελευθερισμού, να διασώζονται (και στη χώρα μας) χάρη στο πακέτο των 28 δισ. και την καταβρόχθιση δημόσιας περιουσίας – κι όμως ούτε λέξη για εθνικοποίηση. Και σχεδόν να προβάλλεται σαν παλαβός από τα ΜΜΕ τους, όποιος θέτει αυτήν την πλευρά. Και να συνεχίζουν ορισμένοι της Ανανεωτικής Πτέρυγας θεωρώντας μαξιμαλιστικά τέτοια ζητήματα. Έ, όχι. Φτάνει πια με την υποταγή στην κεντροαριστερά.

Είναι σωστό αυτό που βάζει το πρόγραμμα, σαν εναλλακτική απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ, κωδικά η “οικονομία των κοινωνικών αναγκών”. Πρόκειται, ας το πούμε έτσι, για μια “μεσοπρόθεσμη” εναλλακτική πρόταση, που σίγουρα δεν είναι ο σοσιαλισμός, αλλά χρωματίζεται από βασικά χαρακτηριστικά της σοσιαλιστικής κατεύθυνσης: δημόσιος χώρος, εθνικοποιήσεις, παραγωγική ανασυγκρότηση με επίκεντρο τον κόσμο της εργασίας, πραγματικός εκδημοκρατισμός, αντιεπιχειρηματικό οικολογικό πρόσημο και πολιτιστική αναζωογόνηση. Οργανικά δεμένες όλες αυτές οι πλευρές.

Σαν ΚΟΕ συμφωνούμε με αυτήν την κεντρική ιδέα γιατί παντρεύει τους αγώνες για την απόκρουση νεοφιλελευθερισμού και του ιμπεριαλισμού, με γενικότερους στόχους και μετασχηματισμούς (όπως οι εθνικοποιήσεις κ.λπ.). Που σήμερα μπορούν να παλευτούν και μπορούν να νομιμοποιηθούν στην κοινωνική συνείδηση. Και που μπορούν και να νικήσουν. Ενώ παράλληλα στο πλαίσιο αυτής της “μεσοπρόθεσμης” εναλλακτικής πρότασης, μπορούμε και πρέπει να κάνουμε τη ζύμωση για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού σαν μόνης υπέρβασης της σημερινής κοινωνικής βαρβαρότητας.

Αυτό το θεωρούμε πολύ σωστότερο από το να φλυαρούμε, γενικόλογα και βερμπαλιστικά, για σοσιαλισμό και λαϊκή εξουσία. Και είναι σωστότερο γιατί λαμβάνει υπόψη τον συσχετισμό δύναμης και την κατάσταση του υποκειμενικού παράγοντα. Μέσα από αγώνες, μέσα από κινήματα, μέσα από εξεγέρσεις μπορούν να υπάρξουν καταχτήσεις, μικρές ή μεγάλες – και πρακτικά, και στο επίπεδο της ιδεολογίας και της συνείδησης. Έτσι τροποποιείται ο συσχετισμός, έτσι αυξάνεται η αυτοπεποίθηση και η μαχητικότητα και η δύναμη του κινήματος, ώστε να μπορούν να τεθούν, πάλι με πειστικό, μαζικό και αγωνιστικό τρόπο, γενικότεροι πολιτικοί στόχοι.

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ μέσα από το φακό του “Ριζοσπάστη”

Ποιος είπε ότι το ΚΚΕ αδιαφορεί για τον ΣΥΡΙΖΑ; Ίσα-ίσα, τον αντιμετωπίζει σαν τον μεγαλύτερο και πιο επικίνδυνο εχθρό. Έτσι ο “Ριζοσπάστης” παρακολούθησε τις εργασίες της 2ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης και φρόντισε να πληροφορήσει, “αμερόληπτα” πάντα, το αναγνωστικό του κοινό. Τι λοιπόν είδαν και άκουσαν, και τι κατάλαβαν οι συντάκτες του “Ρ” στη Συνδιάσκεψη; Φαίνεται αμέσως στον τίτλο του ρεπορτάζ: “ΣΥΡΙΖΑ: Σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση και αντιΚΚΕ στόχευση”. Θαυμάστε και το κείμενο:

“Είναι χαρακτηριστικό ότι εισηγητικά ο Ρ. Ρινάλντι, συντονιστής της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, διακήρυξε: “Μπορούμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς στα πλαίσια της αριστεράς προς όφελος μιας ριζοσπαστικής ανοικτής μετασχηματιστικής αριστεράς και σε βάρος μιας σεχταριστικής, δογματικής, αντικινηματικής, ασάλευτης πτέρυγας”. Λίγο αργότερα, ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλ. Τσίπρας, έπαιρνε τη σκυτάλη για να εξαπολύσει συκοφαντική και προβοκατόρικη επίθεση σε βάρος του ΚΚΕ ισχυριζόμενος ότι αυτό “μίλησε τη γλώσσα του Μαρκογιαννάκη και του Πολύδωρα” τον περασμένο Δεκέμβρη, ότι “συνέδραμε την κυβέρνηση στην επίθεση κατά του ΣΥΡΙΖΑ” και “τώρα που η κυβέρνηση φέρνει νόμους για κάμερες και καταστολή, για κουκουλοφόρους, για το άσυλο, καταλαβαίνει το αδιέξοδο και δηλώνει τις προάλλες: ε, είπαμε για τους κουκουλοφόρους, αλλά όχι κι έτσι. Τώρα είναι αργά, κα Παπαρήγα, τώρα καταλαβαίνετε το αδιέξοδο του να χαϊδεύεις τα συντηρητικά αυτιά, αλλά μπροστά στο πάθος σας να χτυπήσετε τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπολογίσατε τίποτα ”.

Όλα αυτά, από τους επικεφαλής μιας δύναμης η οποία χάιδευε ασυστόλως τα αυτιά των κουκουλοφόρων, ταυτίζοντάς τους με τους χιλιάδες μαθητές, φοιτητές και εργαζόμενους που διαδήλωναν. “Χάδια” σε εκείνους που έδωσαν άλλοθι για το προχώρημα μέτρων καταστολής και περιστολής λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Λίγους μήνες μετά, ο καιροσκοπισμός τους εκφράζεται εκ νέου όχι μόνο μέσω των προβοκατόρικων σε βάρος του ΚΚΕ, αλλά και με το να κατακεραυνώνει ο Αλ. Τσίπρας τις “αθλιότητες όσων τοποθετούν γκαζάκια”, όταν λίγο πριν ο Ρ. Ρινάλντι έπλεκε εκ νέου το εγκώμιο της “εξέγερσης του Δεκέμβρη”. Έτσι ώστε με όλους να τα έχουν καλά…”

(“Ριζοσπάστης”, 11/4/2009).

Δηλαδή, με άλλα λόγια, το βιολί βιολάκι…

Το σοσιαλδημοκρατικό στίγμα της πολιτικής κατεύθυνσης του ΣΥΡΙΖΑ –κατά τους συντάκτες του “Ρ”– φάνηκε ξεκάθαρα απ’ όλους τους εισηγητές. Γράφουν για τον Ρ. Ρινάλντι:

“…υπεραμύνθηκε του “σοσιαλισμού του 21ου αιώνα”, ο οποίος “είναι μια σειρά καθηκόντων” όπως παρέμβαση του κράτους στην οικονομία, κυριαρχία της ανθρώπινης εργασίας επί του κεφαλαίου, αξία χρήσης πιο σημαντική απ’ την ανταλλακτική αξία και άλλα τέτοια φληναφήματα, που κακοποιούν την έννοια του σοσιαλισμού αλλά συγχρόνως επιτρέπουν στους οπορτουνιστές να μιλούν για σοσιαλισμό, έχοντας πλήρως αποστασιοποιηθεί απ’ το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, τον οποίο και καταδικάζουν, άλλωστε” (στο ίδιο).

Παρόλο που η συντάκτρια του Ριζοσπάστη περιποιήθηκε αρκούντως όλους τους άλλους ομιλητές-εισηγητές (Τσίπρα, Τσκανιά, Παρασκευόπουλο), έχει αξία να σταθούμε στο τι είναι τα “φληναφήματα που κακοποιούν την έννοια του σοσιαλισμού”, ποιος τα αναφέρει και πού, σε ποιο χρόνο και για ποιο λόγο. Η συντάκτρια ήταν εκεί, η ομιλία του Ρ. Ρινάλντι δόθηκε σε όλα τα ΜΜΕ, δημοσιεύτηκε και στο σάιτ του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα μέρος της ομιλίας αναφερόταν στη σημαντική πρόσφατη εμπειρία της Λατινικής Αμερικής αντλώντας, συγκεκριμένα, από το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ που έγινε πριν από δύο μήνες στο Μπελέμ της Βραζιλίας:

“Στο μακρινό Μπελέμ του Αμαζονίου διεξήχθη πριν λίγο καιρό το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ. Πέρα από τα κινήματα που ήταν παρόντα με ιδιαίτερα σημαντική παρουσία του ιθαγενικού στοιχείου, σε μια συνάντηση πήραν μέρος και τέσσερις πρόεδροι χωρών της Λατινικής Αμερικής. Ο Λούλα δεν καλέστηκε σε αυτήν και αυτό είναι σημαδιακό: Πήραν μέρος ο Ραφαέλ Κορέα, πρόεδρος του Εκουαδόρ, ο Φερνάντο Λούγκο, πρόεδρος της Παραγουάης, ο Έβο Μοράλες, πρόεδρος της Βολιβίας, και ο Ούγκο Τσάβες, πρόεδρος της Βενεζουέλας. Το “μπλοκ της νοτιοαμερικάνικης πραγματικής Αριστεράς” που εκπροσωπούν οι πρόεδροι των τεσσάρων χωρών (Βολιβία, Βενεζουέλα, Παραγουάη, Εκουαδόρ) ζητά μια μεγαλύτερη συστράτευση των κινημάτων στην πορεία οικοδόμησης του “μετα-νεοφιλελεύθερου κόσμου” και όλα θα κριθούν από την επιτυχία αυτής της πορείας.

Ο Ραφαέλ Κορέα μεταξύ άλλων είπε: “Είναι ώρα να αντιπαραθέσουμε στο νεοφιλελευθερισμό, το Σοσιαλισμό του 21ου αιώνα. Τι είναι ο Σοσιαλισμός του 21ου αιώνα; Είναι μια σειρά καθηκόντων: παρέμβαση του κράτους στην οικονομία, σχεδιασμός, κυριαρχία της ανθρώπινης εργασίας επί του κεφαλαίου, αξία χρήσης πιο σημαντική από την ανταλλακτική αξία, οικολογικά καθήκοντα, ισότητα των φύλων, ισονομία και δικαιώματα για τους αυτόχθονες λαούς, αυτοκριτική, πίστη ότι δεν υπάρχουν έτοιμες συνταγές, πίστη ότι ο Σοσιαλισμός του 21ου αιώνα δεν είναι μοναδικός, ούτε στατικός. Δεν πιστεύουμε σε δόγματα, ούτε σε φονταμενταλισμούς. Αντιπροτείνουμε το να ζούμε καλύτερα, με σκοπό να φέρουμε καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για τους πιο φτωχούς του πλανήτη, και να δημιουργήσουμε μια νέα αντίληψη περί ανάπτυξης. Όμως, για να υλοποιήσουμε το Σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, πρέπει να εμβαθύνουμε ακόμα μερικές πρωτοβουλίες μας και να προχωρήσουμε την ενοποίησή μας: την Τράπεζα του Νότου, το Ταμείο του Νότου, την Petrosur, την UNASUR, τη δημιουργία κοινού νομίσματος.

Περισσότερη ενοποίηση σημαίνει εγγύηση για τις διαδικασίες αλλαγής και προόδου των χωρών μας”.

Ενώ ο Φερνάντο Λούγκο, πρόεδρος της Παραγουάης, τόνισε:

“Μερικές φορές μου λένε πως πρέπει να έχουμε υπομονή. Εγώ αντιλέγω πως στη Λατινική Αμερική, μετά από τόσο καιρό βασάνων και αδικιών, αυτό που πρέπει να μας διακατέχει είναι η ανυπομονησία. Γιατί ανυπομονούμε να φτιάξουμε επιτέλους τη Λατινική Αμερική που θέλουμε”.

“Μιλάει ο μύθος” καθόλου για μας ή όλα αυτά μας κρατούν παγερά αδιάφορους γιατί βρισκόμαστε στη Γηραιά Ήπειρο και οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές;”

(ομιλία Ρούντι Ρινάλντι, www.syriza.gr)

Τονίζουμε ότι η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη είχε να ασχοληθεί με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και η στρατηγική του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού κατέχει μια κεντρική θέση στον προβληματισμό και τις αναζητήσεις. Επομένως ο “μύθος” της Λατινικής Αμερικής, σαν ένα από τα πιο προχωρημένα υπαρκτά πεδία συγκρούσεων και μετασχηματισμών, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και πρέπει να αντιμετωπίζεται με κάποια σοβαρότητα και πάντως όχι σαν απόδειξη “σοσιαλδημοκρατικής παρέκκλισης”.

Ο “μύθος” φαίνεται ότι δεν συγκινεί τους συντάκτες του “Ριζοσπάστη”. Γι’ αυτούς όλα αυτά τα πραγματικά βήματα σε μια διαφορετική πορεία θεωρούνται φληναφήματα που κακοποιούν τον σοσιαλισμό και με κουτοπονηριά αποδίδονται στους εισηγητές του ΣΥΡΙΖΑ. Δεύτερον, διαθέτουν μεγάλες δόσεις αλαζονείας, αφού νομίζουν ότι, ενώ έχουν αμαυρώσει και κακοποιήσει στην πράξη την ιδέα του σοσιαλισμού υποστηρίζοντας τα κατορθώματα του “υπαρκτού σοσιαλισμού” –των Μπρέζνιεφ-Τσαουσέσκου και συντροφίας τότε, και τώρα της Κίνας του εκσυγχρονισμού–, μπορούν ως δημόσιοι κατήγοροι να αμαυρώνουν και να συκοφαντούν ό,τι και όσους δεν τους “κάθονται” στα γωνιασμένα και αραχνιασμένα σχήματά τους. Εμ βέβαια, ορθοδοξία είναι αυτή, και μάλιστα με μακριά γένια…