Εύθραυστη “ηρεμία” στον Καύκασο
Η συμφωνία που επιτεύχθηκε με τη Ρωσία με διαμεσολαβητή το Γάλλο πρόεδρο Σαρκοζί φαίνεται να σταθεροποιεί έστω και προσωρινά το “μέτωπο του Καυκάσου”. Δεν χαροποιεί βέβαια τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, που αντιμετωπίζουν μια διευθέτηση η οποία δεν επιτεύχθηκε με τους δικούς τους όρους και με δική τους διαπραγμάτευση. Η “πίκρα” εκδηλώθηκε και στην επίσκεψη του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ, Γιάαπ ντε Χόοπ Σέφερ, που έφτασε τη Δευτέρα στην Τιφλίδα για διήμερη επίσκεψη, συνοδευόμενος από όλους τους πρεσβευτές των κρατών μελών του ΝΑΤΟ. Ο επικεφαλής του ΝΑΤΟ μίλησε επικριτικά για τη συμφωνία που πατρονάρισαν οι δυνάμεις της “παλιάς Ευρώπης”, οι οποίες προσπαθούν να πατήσουν σε δυο βάρκες, πασχίζοντας να μη συνθλιβούν από τη ρωσοαμερικανική αντιπαράθεση. Χαρακτήρισε τη συμφωνία αποχώρησης των ρωσικών δυνάμεων ούτε λίγο ούτε πολύ “απαράδεκτη”, και είπε “η παραμονή ρωσικού στρατού στις αποσχισθείσες γεωργιανές επαρχίες της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας”, την οποία επιτρέπει η συμφωνία, “καταπίνεται πολύ δύσκολα”. Ταυτόχρονα επανέλαβε τη βούληση για ένταξη της Γεωργίας και της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ παρά τις “επιφυλάξεις” μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων.
Ο Ρώσος ΥΠΕΞ Λαβρόφ, που επισκέφθηκε την Αμπχαζία και τη Νότια Οσετία ταυτόχρονα με την επίσκεψη του Σέφερ στη Γεωργία, απάντησε: “Οι δηλώσεις του δεν αρμόζουν στον επικεφαλής μιας σοβαρής οργάνωσης όπως το ΝΑΤΟ”… Η Ρωσία από την πλευρά της υλοποιεί τη συμφωνία της με τον Σαρκοζί, αφού οι περισσότερες ρωσικές στρατιωτικές μονάδες που βρίσκονταν σε γεωργιανό έδαφος αποσύρθηκαν ήδη στη Νότια Οσετία και την Αμπχαζία. Ταυτόχρονα ο Λαβρόφ τόνισε ότι “7.600 στρατιώτες θα παραμείνουν στα νέα ανεξάρτητα κράτη”, κάνοντας σαφές ότι λίγο ενδιαφέρεται για τις ΝΑΤΟϊκές αντιρρήσεις. Έτσι παρατάσσονται πλέον ενισχυμένοι στην περιοχή οι στρατοί κάθε πλευράς, σε μια εύθραυστη ισορροπία, ενώ είναι σίγουρο ότι και οι ΗΠΑ θα απαντήσουν προωθώντας την εγκατάσταση της “αντιπυραυλικής ασπίδας” στην Πολωνία. Από κοντά κι η Ευρωπαϊκή Ένωση, προσπαθεί να διασφαλίσει την αναγνώριση του ρόλου της αποστέλλοντας στη Γεωργία 200 “παρατηρητές” (περιλαμβανομένων και Ελλήνων, αφού η κυβέρνηση Καραμανλή έσπευσε να δηλώσει πρόθυμα τη συμμετοχή της σε μία ακόμη τυχοδιωκτική περιπέτεια εκτός των συνόρων μας). Άγνωστο είναι βέβαια εάν οι Ευρωπαίοι θα μπορέσουν να “παρατηρήσουν” από κοντά τη Νότια Οσετία και την Αμπχαζία, αφού ο Πούτιν, αποδεικνύοντας ότι δεν του λείπει το χιούμορ, δήλωσε ότι “εναπόκειται στις κυρίαρχες αρχές των νέων ανεξάρτητων κρατών να εγκρίνουν την είσοδο ξένων παρατηρητών στα εδάφη τους”.
Οι ΝΑΤΟϊκοί παραπονούνται ότι η συμφωνία αποχώρησης παραβιάζει το προ της σύγκρουσης στάτους κβο, όταν οι Ρώσοι διατηρούσαν στην περιοχή μερικές εκατοντάδες “κυανοκράνων”. Όμως το Κρεμλίνο έκανε σαφές ότι οι ισχυρές μονάδες που βρίσκονται στις αποσχισθείσες επαρχίες “θα παραμείνουν όσο η Γεωργία απειλεί την κυριαρχία της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας”. Από την πλευρά του ο Σαρκοζί δήλωσε ότι αν η Ρωσία ολοκληρώσει την αποχώρησή της από το γεωργιανό έδαφος, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα ακυρώσει το πάγωμα των συζητήσεων Βρυξελλών-Μόσχας σχετικά με την υιοθέτηση συμφώνου οικονομικής συνεργασίας. Ταυτόχρονα η Κομισιόν υποσχέθηκε στη Γεωργία οικονομική βοήθεια ύψους μισού δισεκατομμυρίου ευρώ, που θα προστεθεί στο 1 δισεκατομμύριο δολάρια οικονομικής και στρατιωτικής ενίσχυσης που ενέκρινε ο Μπους την περασμένη εβδομάδα.
Η Ρωσία παραμένει το μοναδικό κράτος που έχει αναγνωρίσει τη Νότια Οσετία και την Αμπχαζία, μαζί με τη Νικαράγουα. Όμως αρκετές ακόμη χώρες αναμένουν μια σχετική παγίωση του νέου στάτους κβο στην περιοχή για να αναγνωρίσουν τα “ανεξάρτητα” προτεκτοράτα του Κρεμλίνου: ανάμεσά τους η Λευκορωσία, που δέχεται μεγάλες πιέσεις από τη Μόσχα. Η Ρωσία κατόρθωσε πάντως να αποσπάσει δηλώσεις υποστήριξης του “ειρηνευτικού της ρόλου” από τους συμμάχους της στην Οργάνωση Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO), και συγκεκριμένα την Κίνα, το Καζακστάν, το Κιργιστάν, το Τατζικιστάν και το Ουζμπεκιστάν – παρά τις επιφυλάξεις του Πεκίνου να υποστηρίξει οποιαδήποτε αποσχιστική κίνηση. Ο Ρώσος πρόεδρος Μεντβιέντεφ καλωσόρισε την κοινή δήλωση των κρατών μελών της SCO, υπογραμμίζοντας ότι “η κοινή θέση μας στέλνει μήνυμα στη Δύση”. Είναι χαρακτηριστικό ότι θέση παρατηρητή στην SCO, που ιδρύθηκε το 2001 ως περιφερειακό αντίβαρο στο ΝΑΤΟ, έχει και το Ιράν.
Αλλά και η επίσκεψη του Τσέινι στο Αζερμπαϊτζάν κάθε άλλο παρά είχε τα αναμενόμενα για τις ΗΠΑ αποτελέσματα. Το έως πρόσφατα απροκάλυπτα φιλοδυτικό καθεστώς του Αλίεφ τηρεί πλέον “προσεκτική” στάση και προσπαθεί να μην εκνευρίσει τη Ρωσία. Άλλωστε ο Αλίεφ έχει ήδη κάνει σαφές ότι το σχέδιο για τον “Ναμπούκο”, έναν ακόμη αγωγό που θα παρέκαμπτε τη Ρωσία, μάλλον θα παραμείνει στα χαρτιά. Η “συμβολική” τηλεφωνική κλήση που πραγματοποίησε, μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, ο Αλίεφ προς τον Ρώσο πρόεδρο Μεντβιέντεφ αμέσως μετά τη συνάντησή του με τον Τσέινι ήταν μια κίνηση όχι μόνο ταπεινωτική για την αμερικανική υπερδύναμη, αλλά και ενδεικτική της σταδιακής αναδίπλωσης ακόμη και ορισμένων μέχρι χθες “σίγουρων” συμμάχων-υποτελών των ΗΠΑ στην περιοχή.
Συμπερασματικά, φαίνεται ότι στον Καύκασο υπάρχει μια σχετική σταθεροποίηση, ενώ συνεχίζεται και διεθνοποιείται ολοένα και περισσότερο ο επικίνδυνος για τους λαούς ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός. Εφτά χρόνια μετά την 11η Σεπτεμβρίου και την εξαπόλυση μιας “ένοπλης παγκοσμιοποίησης” από την κυβέρνηση Μπους, οι ΗΠΑ, λαβωμένες από την κρίση και με ανοιχτά περισσότερα μέτωπα απ’ όσα αντέχουν, προσπαθούν απεγνωσμένα να διατηρήσουν την επιρροή τους. Μεταξύ άλλων, η πτώση (!) της τιμής του πετρελαίου θα χρησιμοποιηθεί σαν όπλο εναντίον των πλούσιων σε ενεργειακές ύλες δυνάμεων, που πρωτοστατούν στην αμφισβήτηση της αμερικανικής κυριαρχίας. Όμως, πέρα από το βάλτο του Ιράκ και του Αφγανιστάν και τη λατινοαμερικάνικη “ανταρσία”, πολλές ακόμη αλλεπάλληλες “ατυχίες” (όπως η κατάρρευση του φιλοδυτικού συνασπισμού στην Ουκρανία, την οποία οι ΗΠΑ θέλουν επίσης να εντάξουν στο ΝΑΤΟ) δυσχεραίνουν τις προσπάθειες της Ουάσιγκτον. Την ίδια στιγμή, η ρωσική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι το 2009 θα αυξήσει τις “αμυντικές” δαπάνες της κατά 27%. Θυμάται άραγε σήμερα κανείς το… ανέκδοτο για “είσοδο σε μια νέα εποχή διεθνούς ειρήνης και ευημερίας”, που από κοινού υπόσχονταν στους λαούς το 1989 Δυτικοί και Ανατολικοί;
Κείμενα: Ερρίκος Φινάλης
Ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή την αποστολή ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή του Καυκάσου
Η απόφαση της κυβέρνησης της ΝΔ για αποστολή ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων στην εύφλεκτη περιοχή του Καυκάσου, αλλά και η ψήφιση –μαζί με ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ– της λειτουργίας στην Ελλάδα Κέντρου Επιχειρησιακής Εκπαίδευσης του ΝΑΤΟ, ξεσκεπάζει τη δήθεν φιλειρηνική ρητορεία της Υπουργού Εξωτερικών Ντόρας Μπακογιάννη κατά τη διάρκεια της πρόσφατης κρίσης.
Τη στιγμή που η αντιπαράθεση μεταξύ των ισχυρών μπαίνει σε μια επικίνδυνη φάση, τη στιγμή που οι λαοί πληρώνουν με αίμα τον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει να προσφέρει “γη και ύδωρ” στους Αμερικάνους. Η Ελλάδα δεν έχει καμιά δουλειά να εμπλέκεται και να συμμετέχει σε άδικους πολέμους. Η πρόσδεση της χώρας στους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς μόνο δεινά μπορεί να προκαλέσει. Αντίθετα, ο ελληνικός λαός έχει κάθε συμφέρον να παλέψει για να κλείσει η βάση της Σούδας και να διαλυθεί το ΝΑΤΟ.
Οι Λατινοαμερικάνοι απαντούν αποφασιστικά στην Αμερική
Μπορεί οι ΗΠΑ να βρίσκονται στο κορύφωμα της προεκλογικής περιόδου, αλλά ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν φαίνεται να κάνει… διακοπές μέχρι την ανάδειξη του νέου προέδρου. Οι δραματικές εξελίξεις στη Λατινική Αμερική, και ιδίως στη Βολιβία (βλ. σχετικό άρθρο στη σελ. 20), δείχνουν ότι οι ΗΠΑ ανοίγουν ένα ακόμη μέτωπο, προσπαθώντας να αποσταθεροποιήσουν ή και να ανατρέψουν τις κυβερνήσεις που δεν ευθυγραμμίζονται με τα συμφέροντά τους. Δεδομένων όμως των μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν σε ολόκληρο τον κόσμο, με οξύτερα αυτά σε Ιράκ-Αφγανιστάν και Καύκασο, επιχειρούν απεγνωσμένα να επιβάλλουν την πολιτική τους στη Λατινική Αμερική χωρίς άμεση δική τους στρατιωτική επέμβαση, αλλά μέσω των ντόπιων υπηρετών τους.
Η περίπτωση της Βολιβίας είναι σήμερα η πιο χαρακτηριστική: η ολιγαρχία των πλούσιων επαρχιών, εξοπλισμένη μέχρι τα δόντια και έχοντας την πολιτική και οικονομική κάλυψη των ΗΠΑ, αγνοεί το συντριπτικό γι’ αυτήν αποτέλεσμα του πρόσφατου δημοψηφίσματος και προκαλεί ανοιχτά τον Μοράλες και τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία που τον ανέδειξε και τον στηρίζει. Στις αλλεπάλληλες προβοκάτσιες ενθαρρύνεται ανοιχτά από τις ΗΠΑ, ο πρέσβης των οποίων συναντιόταν επανειλημμένα με τους επικεφαλής της ακροδεξιάς αντιπολίτευσης, τους χρηματοδοτούσε και τους “συμβούλευε”. Δεν είναι τυχαίο ότι η προσπάθεια διαμελισμού της Βολιβίας, μέσω της “αυτονόμησης” των πλούσιων ανατολικών επαρχιών, καθοδηγούνταν μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα από τον πρέσβη Γκόλντμπεργκ, που στη δεκαετία του ‘90 “διέπρεψε” στην αιματοβαμμένη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
Εξίσου σημαντική όμως, και ενδεικτική της σχετικής αδυναμίας των ΗΠΑ, είναι και η αντίδραση των Λατινοαμερικάνων: ο Μοράλες απέλασε τον πρέσβη των ΗΠΑ, και αμέσως μετά στην ίδια κίνηση προέβη και ο Τσάβες. Όμως και άλλες λατινοαμερικάνικες χώρες, περισσότερο ή λιγότερο διπλωματικά, τάχθηκαν με την πλευρά των “απείθαρχων” προέδρων της Βολιβίας και της Βενεζουέλας. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Ονδούρας, όπου ο πρόεδρος Ζελάγια “ανέβαλε επ’ αόριστον” την επίδοση διαπιστευτηρίων του νέου πρέσβη των ΗΠΑ στη χώρα του “σε ένδειξη αλληλεγγύης με τη Βολιβία και τη Βενεζουέλα”.
Από την πλευρά του ο Τσάβες δεν αρκέστηκε στην απέλαση του Αμερικανού πρέσβη, αλλά προχώρησε και σε κοινά ναυτικά γυμνάσια με πλοία του ρωσικού πολεμικού στόλου στην Καραϊβική, ενώ δύο ρωσικά στρατηγικά βομβαρδιστικά αεροσκάφη Tupolev 160 έφτασαν στη Βενεζουέλα για να πάρουν μέρος σε “κοινές στρατιωτικές ασκήσεις”. Εξάλλου η έκτακτη σύνοδος κορυφής των αρχηγών κρατών της UNASUR (Ένωση Νοτίου Αμερικής) κατέληξε σε “προσεκτική” αλλά ομόφωνη απόφαση υποστήριξης της κυβέρνησης της Βολιβίας και σε καταδίκη οποιασδήποτε απειλής εναντίον της ενότητας και εδαφικής ακεραιότητας της χώρας.
Πρόκειται για αντιδράσεις που θα θεωρούνταν αδιανόητες πριν μόλις μια δεκαετία, και είναι ενδεικτικές της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και της ανόδου δυνάμεων όπως η Ρωσία σε βάρος των ΗΠΑ. Το πρωτοφανές “θράσος” του Μοράλες ή του Τσάβες, που επιπλέον στόλισε με αρκετά κοσμητικά επίθετα τις ΗΠΑ (“βρωμογιάνκηδες, να πάτε χίλιες φορές στο διάολο!”), υπογραμμίζει ότι πολλά έχουν ήδη αλλάξει στους παγκόσμιους συσχετισμούς, όσο κι αν η Ουάσιγκτον πασχίζει απεγνωσμένα να αποδείξει το αντίθετο.
Γιατί πρέπει να κλείσει τώρα η Σούδα, της Ρούλας Μουτσέλου
Η πρόσφατη νομιμοποίηση του Κέντρου Ναυτικής Αποτροπής στη Σούδα, η αναχώρηση από τη βάση πλοίων για τη Γεωργία, η νέα επίθεση Αμερικανών σε ανυποψίαστο Χανιώτη και η διεξαγωγή, τελευταία, πλήθους στρατιωτικών ασκήσεων, υπενθυμίζουν την πρόσδεση της Ελλάδας στο αμερικανικό αντιτρομοκρατικό άρμα, αλλά και την απόλυτη ταύτιση του δικομματισμού με κάθε παραχώρηση που απαιτούν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.
Συνεπείς στη γραμμή της υποτέλειας, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ επικύρωσαν στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής το μνημόνιο για το “Κέντρο Εκπαίδευσης Ναυτικής Αποτροπής” στη Σούδα. Δίπλα στο πλέγμα αμερικανονατοϊκών μονάδων που κατακλύζουν την περιοχή, το ΝΑΤΟϊκό αυτό Κέντρο λειτουργεί χωρίς έγκριση για περισσότερο από ένα χρόνο. Η ίδρυσή του αποτελεί τμήμα της νέας δομής του ΝΑΤΟ που αποφασίστηκε το 2003 για να αντιμετωπιστούν οι “σύγχρονες απειλές”. Υπάγεται στη Συμμαχική Διοίκηση Μετατροπής στις ΗΠΑ, που αποτελεί ΝΑΤΟϊκό στρατηγείο αλλά διοικείται από το αμερικανό ΓΕΕΘΑ και χαρακτηρίζεται επίσημα “στρατηγείο για την ασφάλεια των ΗΠΑ”. Το κόστος κατασκευής, που έφτασε τα 15 εκατομμύρια ευρώ, επιβάρυνε αποκλειστικά την Ελλάδα, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση υποστήριζε πως η οικονομία δεν αντέχει ούτε ένα ευρώ αύξηση. Αποστολή του Κέντρου είναι η εκπαίδευση στρατιωτικών του ΝΑΤΟ στον έλεγχο των θαλασσών και την αντιμετώπιση “ασύμμετρων απειλών”, με ιδιαίτερη έμφαση σε θέματα “τρομοκρατίας”. Θα εκπαιδεύει, δηλαδή, τα μέλη του ΝΑΤΟϊκού στόλου, ώστε να είναι πιο αποτελεσματικός ο έλεγχος των θαλάσσιων περασμάτων, που στα πλαίσια της μετατροπής του ΝΑΤΟ σε “ενεργειακό χωροφύλακα” έχουν τεράστια σημασία για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.
Η ιδιαίτερη γεωστρατηγική της θέση έχει μετατρέψει τη Σούδα σε κρίσιμο ορμητήριο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Εδώ και δεκαετίες οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η μία μετά την άλλη και παρά την καθολική λαϊκή αντίθεση, επεκτείνουν την αποικιοκρατική συμφωνία εγκατάστασης των βάσεων, παραχωρώντας στους δολοφόνους των λαών κάθε διευκόλυνση. Ως και πληροφορίες για ανάμειξη της Σούδας στις πτήσεις της CIA που απήγαγαν “ύποπτους τρομοκράτες”, και καταγγελίες για τη χρήση της ως “Γκουαντανάμο της Μεσογείου” έχουν διαρρεύσει κατά καιρούς, αλλά ποιος θα ελέγξει τι, σε ένα χώρο που θεωρείται σχεδόν αμερικανικό έδαφος;
Από τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο ως την “Καταιγίδα της Ερήμου”, από τα Βαλκάνια ως το Αφγανιστάν και τον πόλεμο στο Ιράκ, η Σούδα συμμετείχε με κάθε τρόπο στα ιμπεριαλιστικά σχέδια.
Πέρα από τη στρατιωτική χρήση της βάσης, η παρουσία της στα Χανιά ανοίγει και μια σειρά άλλα ζητήματα. Οι συχνές επιθέσεις ΝΑΤΟϊκών στρατιωτών σε πολίτες, που μένουν ατιμώρητες λόγω της ετεροδικίας, και η σκέψη οι χώροι του πρώην ψυχιατρείου να χρησιμοποιηθούν για τη νοσηλεία αμερικανών στρατιωτών που επιστρέφουν από το Ιράκ, είναι μερικά από αυτά. Κανείς “αρμόδιος” δεν γνωρίζει τι επικίνδυνα όπλα υπάρχουν στο άβατο της βάσης, ή αν έχει πυρηνικά, καθώς προσπάθειες να ελεγχθεί ανάμεσα στα άλλα και η παράνομη μεταφορά πυρηνικών και τοξικών αποβλήτων έχουν εμποδιστεί. Σίγουρο είναι πάντως –σύμφωνα με επιστήμονες– πως ο ελλιμενισμός πυρηνοκίνητων υποβρυχίων απειλεί με ατυχήματα, ενώ το πέρασμά τους, όπως και η μη περισυλλογή των βλημάτων που χρησιμοποιούνται στις ασκήσεις, μολύνει το περιβάλλον και έχει ολέθριες συνέπειες στην υγεία των κατοίκων. Μόλις πριν δύο μήνες βρέθηκε στη βάση πυρηνοκίνητο υποβρύχιο με σοβαρή βλάβη και παρά τις καθησυχαστικές δηλώσεις κανείς δεν ξέρει τι άφησε πίσω του φεύγοντας. Είναι τυχαίο γεγονός ότι η αύξηση κρουσμάτων καρκίνου –σύμφωνα με ανεπίσημες μελέτες, γιατί επίσημες δεν γίνονται– είναι ιδιαίτερα μεγάλη στο νομό Χανίων;
Το σύνθημα της μεταπολίτευσης “Έξω οι βάσεις του θανάτου”, όπως αναφέρεται και σε πρόσφατη ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ Χανίων, παραμένει όσο ποτέ επίκαιρο. Η παρουσία των βάσεων πρέπει να μπει στο στόχαστρο των λαϊκών μαζών. Μόνο ο παλλαϊκός αγώνας, οι μαζικές και ενωτικές κινητοποιήσεις του κόσμου, οι διαδικασίες συμμετοχής πλατιού κόσμου στο αντιβασικό κίνημα μπορούν, και σ’ αυτό το ζήτημα, να αλλάξουν τα πράγματα.
Ρούλα Μουτσέλου
Η λειτουργία της Σούδας:
Ορμητήριο Θανάτου
1967 και 1973, Αραβοϊσραηλινοί πόλεμοι
- Ανεφοδιασμός αμερικανικών πολεμικών πλοίων
1974, Τουρκική εισβολή στην Κύπρο
- Αποπροσανατολισμός ελληνικών πολεμικών αεροσκαφών που κατευθύνονταν στην Κύπρο
1986, Βομβαρδισμός της Λιβύης
- Θέση σε κατάσταση πολεμικής ετοιμότητας
1991, Πόλεμος στον Κόλπο
- Δηλώσεις Μπους: “Από τις 2 Αυγούστου η Σούδα συντήρησε 97 πλοία, φορτοεκφόρτωσε 13.000 τόνους, εξυπηρέτησε 31.000 πτήσεις και τροφοδότησε αεροσκάφη με 4.500 λίβρες υγρών καυσίμων. Λειτούργησε 24 ώρες το 24ωρο με εξουθενωτικούς ρυθμούς, 300-400% πιο γρήγορα από τους κανονικούς”
1999, Διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας
- Υποστήριξη των ΝΑΤΟϊκών εναέριων και θαλάσσιων πολεμικών επιχειρήσεων
2001, Εισβολή στο Αφγανιστάν
- 67 ελλιμενισμοί και 3 επισκευές-συντηρήσεις πλοίων στη ναυτική βάση, 575 πτήσεις και 155 ανεφοδιασμοί στην αεροπορική βάση
2003, Εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ
- Φεβρουάριος: Ελλιμενίζονται-ανεφοδιάζονται 80 πλοία, 8 πυρηνοκίνητα υποβρύχια και αεροπλανοφόρα
- Γενάρης – Απρίλης: Πραγματοποιούνται 1.406 πτήσεις πολεμικών αεροσκαφών
- Απρίλης – Μάης: 5.270 πολεμικά αεροσκάφη. Καθημερινές απογειώσεις 25 κατασκοπευτικών. Ελλιμενίζονται-ανεφοδιάζονται 200 πλοία, 16 υποβρύχια
2006, Ισραηλινή εισβολή στο Λίβανο
- Λειτουργία ως “ομπρέλα προστασίας” του Ισραήλ
2008, Πόλεμος στον Καύκασο
- ΝΑΤΟϊκά πλοία σπεύδουν από τη Σούδα, όπου σταθμεύουν, στη Μαύρη Θάλασσα
Είπαν για τη Σούδα
1973 – Διοικητής της Βάσης Γουρνών, Ηράκλειο
- “Η Κρήτη είναι το 51ο αστέρι της αστερόεσσας”.
Χένρι Κίσινγκερ
- “Μπορεί ν’ αποχωρήσουμε από πολλά σημεία του πλανήτη, όμως από την Κρήτη δεν πρόκειται να φύγουμε ούτε με πόλεμο”.
1974 – Υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ
- “Οι ΗΠΑ κρατούν τη θέση τους στη Μέση Ανατολή, επειδή έχουν το ένα πόδι στο Ισραήλ και το άλλο στην Κρήτη”
2003 – Γ. Παπαντωνίου, Υπουργός ΠΑΣΟΚ
- “Η απόφαση για εγκατάσταση του Κέντρου Αποτροπής στη Σούδα αποτελεί μεγάλη νίκη για την Ελλάδα… μέσα από τη Σούδα, η Ελλάδα θα αποκτήσει εμπειρία στον αντιτρομοκρατικό αγώνα στη Μεσόγειο”.
2001 – Γ.Γ. του ΝΑΤΟ
- “Σύμφωνα με το άρθρο 5 της Συνθήκης της Ουάσιγκτον, από την 11η Σεπτεμβρίου οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο, οι οποίες περιλαμβάνουν και ελληνικές ναυτικές δυνάμεις, ελέγχουν τις θάλασσες… μέχρι σήμερα, πάνω από 35.000 πλοία ελέγχθηκαν στη Μεσόγειο”.
Ανώτατη πηγή της αμερικανικής αποστολής στην έδρα του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες
- “Κατά πάσα πιθανότητα δεν έχετε καταλάβει πόσο πολύ βοηθήσατε στον πόλεμο του Ιράκ… Μακάρι να έρθει η στιγμή που η Ελλάδα θα δρα έτσι χωρίς να θέλει να το κρύβει από την κοινή γνώμη της”.
“Στέλνουμε ξεκάθαρο μήνυμα: Όχι μπίζνες με τη Ρωσία!”
Το θράσος των ΗΠΑ δεν έχει όρια: η είδηση επικύρωσης, και από τη Ρωσία, της συμφωνίας για τον αγωγό South Stream εκνεύρισε τόσο τους Αμερικάνους που δεν μπόρεσαν να τηρήσουν ούτε τα διπλωματικά προσχήματα. Έτσι, ο υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάθιου Μπράιζα σε μια… απολαυστική συνέντευξή του στην “Καθημερινή” είπε:
Πριν από μερικά χρόνια η χώρα σας αποφάσισε ότι ο αγωγός Τουρκίας-Ελλάδας-Ιταλίας (TGI) αποτελούσε την κορυφαία στρατηγική της προτεραιότητα. Άλλαξε άποψη πριν από ενάμιση περίπου χρόνο, όταν αποφάσισε να προχωρήσει ταυτόχρονα και με τον αγωγό South Stream. Εναπόκειται στην Ελλάδα να κάνει τη δική της επιλογή για το εάν επιθυμεί να εμβαθύνει την εξάρτησή της από τη Ρωσία. Αλλά η γενική θέση του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των ΗΠΑ είναι πως τώρα δεν είναι η στιγμή για business as usual με τη Ρωσία. Η απόφαση να προχωρήσει κάποιος στην εμβάθυνση προηγούμενων δεσμεύσεων θα υπονοούσε ότι συνεχίζεται κανονικά η συνεργασία με τη Ρωσία, όταν όλοι στην ευρωατλαντική κοινότητα στέλνουμε το ξεκάθαρο μήνυμα ότι τώρα δεν είναι η ώρα για συνέχιση της συνεργασίας με τη Ρωσία. Εάν η Ελλάδα επιθυμεί να εμβαθύνει την εξάρτησή της από την Gazprom, αυτή είναι δική της στρατηγική απόφαση. Εμείς απλά περιμένουμε από όλους τους συμμάχους μας να εφαρμόζουν τις δεσμεύσεις τους στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.
Λίγες μέρες μετά από αυτή την απροκάλυπτη και απειλητική παρέμβαση του Μπράιζα, ακολούθησε και συνάντηση του υπουργού Ανάπτυξης Χ. Φώλια με τον πρέσβη των ΗΠΑ Σπέκχαρντ, που απαίτησε περαιτέρω διευκρινίσεις για τις μπίζνες με τη Ρωσία! Ο κύριος πρέσβης τόνισε την “επιθυμία των ΗΠΑ για απεξάρτηση της Ελλάδας από το ρωσικό φυσικό αέριο” και πρότεινε “να δοθεί βάρος στον αγωγό TGI” αντί για τον South Stream!
Σε μια χώρα που δεν είναι μπανανία, οιοσδήποτε εκπρόσωπος μιας κυρίαρχης κυβέρνησης θα έστελνε στον αγύριστο όποιον ξένο παράγοντα απειλεί δημόσια και υπαγορεύει τόσο απροκάλυπτα ποια πολιτική πρέπει να ακολουθηθεί. Αλλά η κυβέρνηση Καραμανλή προσπαθεί να ικανοποιήσει “και τον αστυφύλαξ και τον χωροφύλαξ”, παραπαίοντας ανάμεσα στις ΗΠΑ και την (εξίσου παραπαίουσα) Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ ταυτόχρονα δεν τολμά να γυρίσει την πλάτη στη Ρωσία. Όχι, η Ελλάδα δεν είναι κλασική μπανανία… ίσως να μοιάζει περισσότερο με οίκο ανοχής, στον οποίο κάθε πελάτης φέρνει και τον αγωγό του! Η δε… διαχειρίστρια του “οίκου”, πανικόβλητη, προσπαθεί να διαβεβαιώσει τον καθένα ξεχωριστά ότι του κράτησε το καλύτερο κομμάτι…